Anne stopt met drinken

En nog geen 24 uur nadat ik Lotta Dann’s “The five o’clock myth” uit heb, gebeurt het voor mijn neus.

Er komt een nieuwe vriendin langs, ik ken haar via-via, zij is ook een succesvolle vrouw vol ambitie, humor en energie. Ik mocht haar meteen, maar pas sinds kort spreken we ook met zijn tweeën af. In de laatste keren dat ik haar in actie heb gezien, heb ik wel gedacht ‘dit is een drinker, zij heeft de dorst en het tempo van een drinker’ (it takes one to know one), en ik heb tegen vriendin B gezegd: zij is potentieel gevaarlijk voor mij. Haar verhalen zijn doorspekt met alcohol en dan vanuit de romantische invalshoek geschreven.

Dus ook al spreken we ’s middags om half vier af voor een kopje thee en misschien een borrel; ik neem mij voor iets meer los te laten over mijn niet-drinken. Zij denkt, volgens mij, nu dat ik op zuivere wilskracht een soort hele lange challenge doe. Ik kan dat wel begrijpen, als enthousiaste innemer kan je je werkelijk niet voorstellen dat iemand voor zijn plezier en uit volle overtuiging niet meer drinkt. Dus ik wil haar wel iets meer erover vertellen, of eigenlijk, ik denk dat ik er verstandig aan doe om in ieder geval aan te geven dat alcohol voor mij echt off limits is, dat het niet ongezellig is dat ik niet drink en dat aandringen op af en toe een drankje voor mij geen optie is. Om dat even in duidelijke en klare taal te stellen.

Ik kies mijn woorden zorgvuldig, en zeg: “Mijn niet-drinken is niet voor niets, ik had echt een probleem met alcohol en ik ben heel blij dat ik niet meer drink. Het heeft mij veel goeds gebracht. En ik denk dat het goed is dat je dat weet”.

Zij knikt en zegt dat ze het heel goed vindt, dat ze zelf ook mateloos is in alles en dat zij alleen echt niet zo ver is om dit op te geven. Maar dat het heel knap ik dat ik dit zo volhoud. Dat ze doordeweeks eigenlijk meestal niet drinkt. Ik aarzel even; opgeven en volhouden zijn niet echt woorden die passen bij mijn soberistaschap, maar dit is misschien wel een beetje te veel ‘nuchter zijn voor gevorderden’, dus ik knik braaf. Of ik het vervelend is als zij wel drinkt, nee hoor geen probleem, het is kwart over 4 maar ik trek een klein flesje wijn voor haar open (de AH verkoopt tegenwoordig halve liter flessen, voor als je wel gastvrij wilt zijn, maar geen liters wijn of kleine lullige plastic flesjes wil).

De nieuwe vriendin is verdrietig over haar scheiding en allerlei daaraan gekoppelde actuele ontwikkelingen. Ze zegt: ik heb de alcohol echt nog even nodig, het haalt de scherpe randjes eraf. Ik moet even slikken. Ik mompel iets als: ja wel eventjes, het helpt eventjes. Haar glas is leeg dus ik schenk nog maar eens bij. Ze vertelt over haar leven, de mannen in haar leven, eentje in het bijzonder. Over hoe ze gisteren gedronken heeft, en de halve nacht met die ene man aan de telefoon heeft gezeten. Ik maak er uit op dat ze een kater heeft. En ik weet, als geen ander, hoe sterk de drankzucht de dag erna kan zijn, als je moe en verdrietig bent, zo labiel als een ui, maar zonder daadwerkelijk inzicht, dan lijkt alcohol het enige middel dat de dag kan redden. Het glas is weer leeg, ik haal de fles uit de koeling en laat die maar op de tafel staan. Het duurt niet lang voor de fles leeg is.

Ik zie het aan haar, ik zie de alcohol zijn werk doen, haar, weliswaar maar een heel klein beetje, maar ik zie haar vertroebelen. Ik twijfel of ik nog iets aan moet bieden, ik heb gastvrijheid hoog in het vaandel, en ik kan haar toch niet de wacht aanzetten? Met enige terughoudendheid bied ik haar dan maar een gin-tonic aan, de enige alcohol die ik in huis heb. Die wil ze wel. Het worden er uiteindelijk drie. Flinke. Ze vraagt om een refill, don’t go easy on the gin. En wat ik zie gebeuren, stemt mij intens verdrietig.

Het is alsof ik een spiegel naar mijn oude zelf kijk, alsof ik een filmpje van mezelf bekijk. Van hoe ik jaren lang gedronken heb. De waterige ogen, de aanhoudende en aanzwellende dorst, het tempo, het niet meer uit je woorden komen, het plassen, het focussen op één bepaald onderwerp, het denken dat het wel meevalt, dat het niet opvalt, de alcoholtranen.

Als de nieuwe vriendin om kwart over 7 weggaat, ben ik opgelucht en verdrietig. Ik heb nog nooit zo nuchter dit mogen aanschouwen en het is confronterend, als een klap in mij gezicht. Ik denk aan Annie Grace, die zichzelf ooit filmde terwijl ze in een lege kamer in haar uppie (toen ze al lang nuchter was) een fles wijn dronk, om te zien wat er nou eigenlijk gebeurt als je (zoveel) drinkt; ze was totaal van de kaart door de beelden. Zoiets heb ik ook gezien, maar dan bij mijn nieuwe vriendin. Ik schaam mij met terugwerkende kracht voor de talloze keren dat ik dit gedaan heb, in aanzien van vrienden, collega’s, familie. Dit wil ik echt nooit meer. En ik wil nooit meer dat wie er dan ook maar van mij houdt, dit hoeft te zien van mij. Inclusief ikzelf.

’s Avonds heb ik contact met mijn sober friend(s), dat helpt altijd enorm. Ik weet niet of ik ooit iets tegen de nieuwe vriendin zal zeggen, mijn zorgen uit zal spreken, maar ik vermoed dat ik een volgende afspraak voorlopig vermijd. Het is niet fijn, het is onecht, de ontboezemingen zijn grenzeloos, en het is niet goed voor mij om te vaak bij mensen in de buurt te zijn die zoveel drinken en vooral totaal overtuigd zijn van alles wat de alcoholindustrie ons wil doen geloven: Alcohol hoort bij een leuk, volwaardig leven, het helpt je op moeilijke momenten, het viert de vrolijke momenten met je, de liefde ontstaat met champagne in de hand, alcohol is je beste vriend.

Dat is allemaal niet waar, weet ik als ik ’s avonds lekker in slaap val en ’s ochtends fris wakker word.

p.s. lees je mijn blog en denk je ook wel eens, zou ik niet iets minder moeten drinken, wat die Anne doet is zo gek nog niet? Kijk eens op de site van mijn soberista friend Esterelle.

Zij is heel toegankelijk, leuk, niet-veroordelend en slim. En mega trots op haar soberistaschap. Ze heeft een aantal programma’s ontwikkeld om voor korte of langere tijd alcoholvrij te leven. Aanrader!