Anne stopt met drinken

Vroeg in de ochtend wandel ik met de hond langs een kanaal waar in de zomer vaak gezwommen wordt. Nu zijn er twee stoere jongens aan het zwemmen (soort Wim Hof experience denk ik, het is maar waar je zin in hebt). Ik maak een babbeltje met hen, vraag hoe koud het is, zij vragen of ik morgen mee ga, ik zeg ‘misschien’ en vervolgens haalt de ene stoere jongen een thermosfles koffie uit zijn tas met een fles whiskey. “Je moet daarna gewoon een borrel nemen.” Ik glimlach een beetje en breng nog iets ad rem uit over de gelukkige combinatie van onderkoeling en alcohol. En maak mij uit de voeten.

Nu ben ik geen whiskey liefhebber en ochtenddrinken is nooit mijn hobby geweest, maar ik vraag mij wel af hoe vaak ik eigenlijk geconfronteerd word met alcohol. En hoe makkelijk ik in zo’n situatie ook voor de bijl zou kunnen gaan. Vooral bij vreemden, die geen idee hebben over mijn ‘probleem’. Ik kan mij levendig voorstellen dat ik tijdens een date in één keer zeg: Ja lekker, doe maar een glas wijn. En dat de date dan geen enkel idee heeft dat ik vier maanden noeste arbeid overboord gooi. En dat ik daarna waarschijnlijk geen tel meer met hem bezig ben, maar enkel en alleen met de overweging een tweede, derde, vierde glas te bestellen. En dat als dit hek eenmaal van de dam is, en drinken weer een optie is, ik vermoedelijk weer alle problemen op ga lossen met behulp van wijn.

Soms schrik ik ’s nachts wakker omdat ik droom dat ik wijn aan het drinken ben, op een feestje. Niemand houdt zich daar aan de 1,5 m afstand en iedereen drinkt alcohol (kennelijk de 2 grootste zonden die mijn onderbewuste momenteel produceert). Ik kijk wat twijfelend om mij heen, kennelijk mag dit hier allemaal, waarom danst iedereen zo dicht bij elkaar, zouden ze allemaal in één huis wonen, wel gezellig, zal ik meedoen? In mijn droom denk ik zo maar uit het niets: “Ach joh, doe maar gewoon. Neem gewoon een drankje, niemand hier weet van jouw ‘dingetje’, morgen ga je gewoon weer terug naar normaal.” Ik kom al snel tot inzicht en verlaat overladen door schuldgevoelens het feestje en drink het drankje niet op. Ik word wakker en ben zo blij dat ik geen alcohol gedronken heb.

Eigenlijk wil ik helemaal geen alcohol, ik wil gewoon ‘meedoen’. Ik wil mee dansen op het feestje, ik wil niet voortdurend zo alert hoeven te zijn, ik wil ‘gewoon’ zijn en een ‘normale’ relatie met alcohol hebben. En vooral: ik wil van het ongemak van anderen af. Ik wil de verlegenheid van anderen wanneer ze drinken in mijn gezelschap niet meer zien. De nerveuze blik wat ik in mijn hand heb tijdens een toost. De vraag: Waarom drink jij niets? Ik wil echt geen alcohol meer, ik ben er klaar mee, maar ik heb er zo genoeg van dat ik de rare ben in sociale situaties. Dat mijn gedrag afwijkt, vanwege mijn ‘zieke relatie’ met wijn.

Het zal echt beter worden op termijn, maar af en toe voelt het eenzaam.

Een dankbare buiging voor mijn nuchtere vrienden.