Na het tuinfeestje gaat het snel bergafwaarts tussen Joost en mij. We doen allebei pogingen om het vlot te trekken, elkaar vast te houden, maar begrijpen elkaar steeds minder. Het ene moment praten we over samenwonen, het andere moment voel ik mij weer totaal niet gezien. In een laatste poging leg ik uit hoe eenzaam het soms kan voelen, in een gezin waar je (nog) niet echt bij hoort, maar waar iedereen net doet alsof dat wel zo is, zonder echt aandacht voor mij te hebben. Soms kom ik op vrijdag uit Utrecht, na een paar dagen hard werken ‘thuis’ en zit iedereen al gezellig aan tafel. Joost, oma en de kinderen. En niemand vraagt hoe mijn dagen waren. De bedoeling is dat ik gewoon aanschuif en ‘oplos’ in het geheel.
Behalve ‘de dochter’, zij vliegt mij om mijn nek en wij babbelen over de afgelopen week. Zij over turnles, vriendinnetjes en slijm maken, ik over overleggen bij het ministerie en patriarchale mannen in mijn omgeving. Met ‘de zoon’ voetbal ik in de tuin en sorteer ik voetbalplaatjes. Met Joost doe ik steeds minder. We werken, eten, slapen en zorgen in het weekend voor de kinderen.
Ik vermoed wel dat ik assertiever zou moeten zijn, dat ik mij te veel laat confisqueren, dat ik tijd en ruimte nodig heb om deze relatie rustig en robuust op te bouwen. Dat mijn aanpassingsproblemen reëel zijn, los van mijn weerstand daartegen. Maar het forse alcoholgebruik maakt mijn blik troebel, soms weet ik niet goed meer hoe gesprekken precies verlopen zijn. Daardoor vertrouw ik niet op mezelf en blijf ik aanmodderen. De stress die dit allemaal oproept wordt met flessen chardonnay aangepakt. Hetgeen weer zorgt voor slechte nachten, schuldgevoelens, agitatie en onrust. Het vicieuze karakter is wel helder, maar ik zie het niet.
Ik neem afstand; het laatste redmiddel. Ik verblijf grotendeels in mijn eigen huis in de stad, zoek mijn verwaarloosde vrienden weer op. Probeer mijn draai te vinden, hetgeen maar moeizaam lukt. ‘De dochter’ appt vaak om te vragen wanneer ik weer kom en of we op zaterdag toch wel samen naar de markt gaan.
De verleiding om er gewoon in mee te gaan is zo groot. Maar mijn omgeving merkt terecht op dat ik een (prille) relatie heb met Joost en niet met zijn kinderen. Ik weet niet wat ik moet doen, ben bang dat ik mijn laatste kans op een soort gezinsleven verspeel als ik deze relatie niet in goede banen weet te leiden.
Op een vrijdagavond ben ik alleen thuis, ik drink veel te veel en maak over de telefoon ruzie met Joost. Een stortvloed van verwijten, ik zou niet meer weten wat ik allemaal over hem uitspuug. Op zaterdagochtend heb ik een hardloopdate met vriendin B. Ik zeg uit het niets tegen haar: Ik zorg niet goed voor mijzelf, ik drink misschien te veel (zie blog dag 71).
Het is het begin van mijn definitieve afrekening met alcohol.
Ik start met mijn eerste alcoholvrije maand in zeker 15 jaar. De positieve effecten zijn overweldigend. Ik ben er blij mee, maar schrik me ook kapot. Met horten en stoten biecht ik aan B op wat ik allemaal opmerk, dat ik mij realiseer dat alcohol veel meer invloed heeft in mijn leven dan ik dacht. Ik slaap. En ik slaap al 5 jaar slecht. Ik schaam mij zo voor dit effect. Ook mijn relatie met Joost leed onder mijn slapeloosheid (en zijn snurken). En nu gaat het ‘zomaar’ beter. Wanneer ik weer een nacht bij Joost doorbreng en daadwerkelijk een goede nacht naast hem heb, ben ik de volgende ochtend in tranen. Over dit effect, over mijn schaamte over het ‘moeten’ stoppen met drinken. Ik smeek hem een beetje voorzichtig met mij te zijn in deze periode. Het lukt hem niet, hij begrijpt niet wat ik doormaak. Na twee alcoholvrije weken verbreek ik de relatie.
En heb ik liefdesverdriet zonder de ‘troost’ van witte wijn.
Anne stopt met drinken 