Anne stopt met drinken

Een paar weken geleden spreek ik iemand die een partner heeft met een alcoholprobleem. Ik hang aan haar lippen. En zij aan de mijne. Zij is een matige drinker (een echte, zo één waar ik van van mijn stoel val, ze nipt één keer in de week een hele avond van één glas wijn en vindt dat genoeg) en vertelt hoe haar partner haar vaak ‘uitnodigt’ om ook regelmatig te drinken. Hij vindt dat gezellig. Soms daagt ze hem uit en neemt ze meer dan één glas uit zijn fles. Dat leidt tot onrust weet ze, en ze schept er een heimelijk genoegen in om dat te veroorzaken. Ik biecht op dat ik ook altijd zeer ambivalente gedachten had over ‘onverwachte meedrinkers’.

Als er op zondagmiddag een spontane gast komt die ook wel een glas wil, dan is dat enerzijds prettig (samen drinken leidt tot minder schuldgevoel), anderzijds maakt die gast dan gebruik van mijn nauwkeurig bepaalde rantsoen van één fles wijn. Een interne discussie tussen gastvrijheid en hebzucht speelt op de achtergrond. Wel of niet een tweede glas aanbieden? Ik probeer mijn aandacht bij het gesprek te houden maar ben ondertussen bezig om te bedenken of er nog ergens een fles wijn is, of dat er nog port (niet echt lekker, maar ja) in de kast staat. Ik kan maar moeilijk naar het gesprek luisteren tot dit ‘probleem’ opgelost is. Snel een flesje wit in de vriezer gooien helpt vaak en dan kan ik mij weer richten op mijn gezelschap.

Vaak eindigen dit soort zondagmiddagen vrij hopeloos. Zeker als er op zaterdagen ook al fors gedronken was. Met een logica die vermoedelijk alleen voor (ex)drinkers te volgen is. Met de gast drink ik een fles wijn leeg. Althans, zo gaat het in het dossier. De gast drinkt vermoedelijk hooguit twee glazen, want dat doen ‘gezonde’ mensen op zondagmiddag. Ik drink de andere 4 glazen. Als de gast rond half 6 vertrekt is mijn dorst pas net aangewakkerd. In de vriezer ligt een koud flesje chardonnay op mij te wachten.

Eigenlijk is dat mijn rantsoenfles. Ik kon er niets aan doen dat er een onverwachte gast langskwam. Die fles die we samen hebben gedronken streep ik door. Die telt niet.

Ik rommel wat in de keuken en voor ik het weet is de tweede fles op. Het is zondagavond 20 uur en ik heb meer dan 1,5 fles wijn gedronken. Morgen moet ik werken. Ik ga naar bed en hoop dat ik er niet al te veel last van krijg. Vanaf morgen moet dit echt anders.

Nu ik dit opschrijf, schaam ik me nog steeds. Het maakt me verdrietig. En verbaasd over de waanzinnige cravings die ik had en nooit als zodanig geïnterpreteerd heb. Hoe kan een intelligente, hoogopgeleide vrouw dit doen? Hoe kan ik mijzelf zoveel geweld aandoen? De zucht naar drank die ik soms had is echt met geen pen te beschrijven, maar ik zag het niet eens. Pas nu ik er afstand van heb, zie ik dat ik niet voor rede vatbaar was. Dat ik katers van vorige avonden aan het wegdrinken was. Dat ik niet alleen maar stress en lastige emoties aan het verdoven was, maar ook het drinken zelf aan het compenseren was. Met nog meer wijn. Een vicieuze cirkel waaraan ik niet leek te kunnen ontsnappen.

Ik wil dit nooit meer.