In september 2018 leer ik Joost kennen. Via een datingapp. Eindelijk een normale en slimme vent tussen al die gekken en opportunisten. Onze eerste date is, uiteraard, in een wijnlokaal. Voor ik er naar toe fiets, drink ik twee glazen wijn, maatje ‘Anne heeft dorst’. Ik heb er zin in en een goed gevoel over hem. Het is dinsdagavond.
Het is lastig een evenwicht te vinden tussen ‘de ergste spanning wegdrinken’ en ‘half teut op een date verschijnen’. Van echte schuldgevoelens óver of vraagtekens bij mijn alcoholgebruik is nog geen sprake. Maar het gevecht over de hoeveelheden en überhaupt het ‘indrinken’ (dat doen niet alleen pubers zonder geld….) is al lang begonnen. Dat zie ik heel vaag, maar ik heb nog ladingen verontschuldigingen tot mijn beschikking.
Joost is leuk. Ik vind hem aantrekkelijk en aangenaam gezelschap. Ik vraag mij af of hoe het zou zijn om hem te zoenen. We proeven zo ongeveer alle mooie witte wijnen die de eigenaar te proeven heeft en wanneer de tent sluit, drinken we nog een afzakkertje in een kroeg. We zijn een beetje dronken. Ik veins een ‘niet zo verstandig om op een dinsdagavond zo veel te drinken’. Op straat zoenen we, als twee onhandige pubers met mijn fiets tussen ons in. Joost woont buiten de stad en gaat met de bus naar huis. Ik drink thuis nog een laatste glas wijn en duik met opgewonden blosjes en hoopvolle verwachtingen mijn bed in. De kater die de volgende ochtend volgt, wordt redelijk gecompenseerd door alle andere fijne neurotransmittertjes die door mijn lijf gieren.
Meestal zijn dergelijke dates afschuwelijk en wil ik na 10 minuten al gillend naar huis, maar dat laat mijn keurige opvoeding niet toe. Dus worstel ik mij in alle beleefdheid door zo’n ontmoeting heen, in gedachten wanhopig op zoek naar een uitgang die bij alle partijen tot zo min mogelijk gezichtverlies leidt. Dan naar huis en mijn teleurstelling wegdrinken met de resterende fles wijn.
Maar Joost is geen teleurstelling. Hij is geweldig. Slim en ook in een leidinggevende positie. Een man die mijn ambities waardeert en lijkt te willen ondersteunen. Op donderdag komt hij bij mij eten, ik laat mij van mijn beste kant zien en kook iets geweldigs. De wijn vloeit rijkelijk. We praten, drinken en zoenen afwisselend en vol genoegen. Het is allemaal even heerlijk. Hij vertrekt keurig naar zijn eigen huis, maar vanaf dan is het hek van de dam.
Joost heeft in het verleden volgens mij een paar truttige vriendinnen gehad (lees: ze dronken nauwelijks), dus ik ben een aangenaam bourgondisch type voor hem. Volgens mij vindt hij mijn alcoholgebruik ook wel een soort mondain. Hij ziet het in ieder geval niet als een potentieel probleem, en dat houdt hij tot de dag van vandaag vol. Terwijl de realiteit echt anders was, mijn alcoholgebruik zorgde wel degelijk voor problemen, alleen die kon ik goed verbergen. Bovendien kende Joost mij niet anders dan zo. Als vrolijke drinker. Beetje emotioneel type, hooguit.
Joost heeft twee jonge kinderen (dan 6 en 8) die elk weekend (!) bij hem zijn. We worden knetterend verliefd op elkaar, maar willen ook verstandig zijn en de kinderen pas bij onze relatie betrekken als we zeker zijn van elkaar. Dat betekent dat we nooit de weekenden samen delen. Dat irriteert mij enerzijds; ik vind het maar een gekke regeling. Anderzijds kan ik op deze manier mijn eigen sociale leven goed onderhouden.
Ik ben geneigd mijzelf te snel en te veel te verliezen in relaties en binnen deze kaders krijg ik daar geen ruimte voor. Bovendien kan ik zo in de weekenden lekker doordrinken. En doordeweeks plezier met hem hebben, het beste van beide werelden. Het kan allemaal niet op.
Na een aantal maanden beginnen de gescheiden levens ons op te breken. Door de week zijn we samen en in de weekenden los van elkaar, het voelt alsof ik een belangrijk deel van hem niet ken, of zelfs ontken. Bovendien voelt onze relatie stevig genoeg om de ontmoeting met de kinderen als volgende stap aan te kunnen. Het is kerstvakantie en één van mijn leenkinderen logeert bij mij. Zij is 14 en heel leuk met jonge kinderen. Met haar en de leenhond als succesvolle ingrediënten in mijn kielzog vertrekken we naar zijn huis buiten de stad. Leenkind D’tje voelt mijn spanning goed aan en vraagt in de auto: “Jee An, je bent echt zenuwachtig he? Gelukkig zijn we samen…. “. Het is superspannend voor iedereen, maar een doorslaand succes. De kinderen nodigen D’tje en mij zelfs uit om te blijven eten.
Ik vind het allemaal op z’n zachtst gezegd retespannend. Kinderen vinden mij doorgaans heel cool, leuk en lief. Zo ben ik aan mijn dierbare roedel van 6 aanplakkinderen gekomen, inmiddels in leeftijd variërend van 13 tot 22 jaar. Sommigen kennen mij al hun hele leven als soort grappige tante/ vriendin waar je altijd welkom bent. Voor mij zijn zij van onbeschrijflijk belang, én het allermooiste cadeau ter compensatie voor het feit dat ik geen ‘eigen’ kinderen heb gebaard. Dus…. je zal net zien dat alle kinderen mij leuk vinden en dat de kinderen van Joost mij niet kunnen luchten. Althans, dat is mijn angst.
Dat blijkt gelukkig niet het geval. Ik val in goede aarde. Tot mijn intens grote opluchting. Hoe goed de uitnodiging om te blijven eten dan ook valt, en gebeurt ook meteen iets anders in mij. Dit gooit namelijk mijn drinkroutine in de war. We willen natuurlijk heel graag blijven eten en dat doen we ook. Ik drink één glas wijn, want moet nog terug naar de stad rijden. Met D’tje bij mij. Maar de spanning die deze ontmoeting met zich meebrengt, wil ik natuurlijk het liefst verdoven met het enige middel dat ik dan nog ken: wijn. Om redenen die ergens liggen tussen ‘laten we het rustig aan doen, we blijven niet te lang’ en ‘ik wil naar huis , want oh mijn god ik MOET wijn’ vertrekken we redelijk snel na het gezamenlijk eten. Tegen de tijd dat we thuis zijn is de ergste spanning en heftigste drankzucht enigszins gezakt, maar desalniettemin klok ik een paar glazen wijn achterover. D’tje ik zakken op de bank en kijken heel tevreden een slechte serie op Videoland.
Dit is goed gegaan.
Anne stopt met drinken 