Anne stopt met drinken

Vriend Gijs (bekend uit eerdere blogs, hij is ook voor DZD) komt langs. Hij vraagt of ik alleen maar blij ben met mijn enorme transformatie of er ook dingen zijn die ik minder leuk vind. Eigenlijk best een goede vraag. Ik geef even een update; over hoe ik steeds minder denk “wat jammer dat ik niet meer kan drinken”. En vooral denk: “ik wil deze troep niet meer”. Over dat ik me best verneukt voel. Dat ik altijd gedacht heb dat wijn het leven leuker maakte en dat het mij ‘hielp’ op lastige momenten en in stressvolle situaties. Dat ik nooit geweten heb dat het tegendeel waar is. Ik vertel hem dat ik toen ik besloot te stoppen met drinken dat vooral deed voor mijn (mentale) gezondheid. Een onvermijdelijke beslissing, waarna mijn leven nooit meer hoger dan een 7 zou krijgen. Acceptabel voor een ex-drinker, maar nooit meer echt leuk. Nooit meer op het (pre)alcohol niveau. Nu ik een tijdje op weg ben realiseer ik mij steeds meer dat de gevolgen van niet meer drinken niet alleen maar acceptabel zijn, maar dat de kwaliteit van mijn leven zelfs toegenomen is. Meer dan ik ooit had kunnen bedenken, zelfs in corona tijden. Het is zeker niet één groot feest, maar dat is het leven nu eenmaal niet. Ik vind emoties lastig, maar kan ze best hanteren en ze blijken ook niet zo gruwelijk uit de hand te lopen als ik er geen liters olie op gooi.

Forse openbaringen dus, vat Gijs samen. Ja nogal, zeg ik, en het grootste probleem (of voorzien probleem) is eigenlijk dat ik deze transformatie met maar zeer weinig mensen kan (en wil?) delen. Voor mij heeft dit alles nogal veel impact, eerlijk gezegd heb ik voor weinig anders ruimte in mijn gedachten dan mijn baan en dit onderwerp.

Al mijn dwangmatige gelees over het onderwerp heeft ertoe geleid dat het hele stoppen-met-zuipen-proces voor mij eigenlijk uit 2 componenten staat.

1. Het stoppen zelf, de fysieke ontwenning, het dealen met je emoties, het afrekenen met allerlei belemmerende cognities (alcohol is hét levenselixer). Dat lukt alleen op lange termijn als ik stoppen met drinken niet meer zie als een exercitie in zelfdiscipline en wilskracht, maar als ik alcohol leer te gaan zien voor wat is het: een zwaar overrated en verslavend middel dat ongezond is en mij allerlei loze beloften doet. Daarna kom ik geleidelijk tot de conclusie dat die troep definitief mijn leven uit moet. Ik wil niet meer drinken. Het mag wel, maar ik wil niet meer. Maar dan komt stap 2.

2. Functioneren en gestopt blijven in een door drank overgoten maatschappij. Nu mag ik met deze nieuw verworven inzichten de wereld in….. Inzichten die voor mij nogal van belang zijn, maar waar het grootste deel van de wereld, op z’n zachtst gezegd, niet zo op zit te wachten. Het is alsof ik verliefd ben, maar niemand wil het horen. Sterker nog: het object van mijn verliefdheid wordt gehaat door velen. Zoals vriend Gijs zegt: Je maakt zomaar een einde aan ons hedonistische tijdperk, dat vinden mensen niet zo leuk. Ik realiseer mij heel goed dat ik mijzelf twee jaar geleden had gehaat. Als ik zo’n suffe geheelonthouder als Anne 2.0 tegen was gekomen had ik haar belachelijk gemaakt tegen iedereen die het wilde horen. Haar als non, doos, saaie drol, depressieveling, betweter, ‘daar moet een keer een peloton mariniers overheen’, persona non grata weggezet. En ik had niet eens in de gaten gehad dat deze toch enigszins (!) agressieve reactie vooral iets over mijzelf had gezegd. En als iemand daar, al dan niet voorzichtig, een suggestie over had gegeven, dan mocht die naast ‘de non’ gaan staan. Ik had nog een glas ingeschonken en mijzelf geprezen om mijn bohemien stijl van leven. Ik wist tenminste hoe je van het leven geniet.

Toch verwacht ik nu van mijn ‘inner circle’ dat ze mijn proces goed kunnen volgen en op de juiste momenten de juiste dingen weten te zeggen. Dat is niet reëel, dat weet ik. Maar ook lastig. Deel van mijn herstel is nu juist dat ik weet dat alcohol een kutmiddel is en dat ik geen sneue uitzondering ben die daar toevallig door mijn zwakke persoonlijkheid niet zo goed mee om kon gaan. En deel van mijn herstel is ook dat ik weiger mezelf als alcoholist te zien, alsof het probleem in mij zit in plaats van in het middel. Ik lijd niet aan een chronische ziekte waar ik NOOIT meer vanaf kom, ook al ben ik gestopt; alcohol is een belabberd middel. Als ik wil dat mijn omgeving dat deel begrijpt dan vraag ik ze eigenlijk misschien ook zélf hun relatie met alcohol ter discussie te stellen en misschien willen ze dat wel helemaal niet. En dat is hun goed recht.

Ze doen het vaak al heel veel beter dan ik als Anne 1.0 ooit gedaan zou hebben.