Anne stopt met drinken

Afgelopen maandagavond werd ik gevraagd voor een prestigieus project. Ik zat in een ZOOM bijeenkomst terwijl er een persconferentie gaande was, waarvan de implicaties voor mijn werk overweldigend waren. Ik heb het eervolle verzoek geaccepteerd en alle andere crisisinterventies min of meer adequaat afgehandeld. Pas toen ik, laat op de avond, nog enigszins opgefokt, in bed lag, realiseerde ik mij dat dit een jaar geleden niet haalbaar was geweest.

Ik had hoe dan ook enorm verzet gevoeld tegen het vergaderen ’s avonds. Dat ging van kostbare drinktijd af. Ik had mij gerealiseerd dat ik om deze reden geen vergadering af kon zeggen, maar mij wel de hele avond op zitten vreten van ergernis om de trage reacties en nutteloze discussies. “Schiet eens op mensen, ik heb zin in een glas wijn!”. Een bijkomende regionale werkcrisis had ik super irritant gevonden. En waarschijnlijk had ik niet adequaat kunnen handelen. Had ongetwijfeld na de vergadering direct het beloofde glas wijn ingeschonken en naar binnen geklokt. Direct nog één ingeschonken, ongeacht het feit dat ik eigenlijk aan het werken was en dat er mensen rekenden op mijn nuchtere mening, oordeel en besluit.

Maar of ik nou kan zeggen dat ik het nu overduidelijk beter doe? Ja dat doe ik wel, maar ik denk niet dat het zichtbaar is voor anderen. Of althans, het was niet overduidelijk dat ik niet goed functioneerde. Ik ben bedreven geraakt in mij door dingen heen bluffen, gewapend met een goed stel hersenen en een vlotte babbel. Maar mijn geduld is beperkt en het drinken heeft daarin geen goed gedaan. Dat moet merkbaar geweest zijn, zou je denken. Ik begrijp nooit helemaal waarom ‘anxiety’ en alcohol vaak samen genoemd worden, heb mijzelf nooit als overmatig angstig of bezorgd ervaren, maar misschien was een continue verhoogde arousal en lage irritatiedrempel wel mijn ‘anxiety’.

Momenteel ben ik overwegend relaxed, ik wind mij minder snel op, bij voorkeur over belangrijker zaken dan of ik al een glas wijn krijg, waarom de ober er zo lang over doet en waarom er bodempjes geschonken worden.

Begin september ga ik een week op reis met mijn vader (75+). Hij is mijn grote vriend en voorbeeld, hij is rustig, intelligent, geestig en lief. Een einzelgänger met sociale vaardigheden. Ik lijk meer op hem dan ooit. Hij is aan het begin van het jaar ook gestopt met alcohol. Geen grote drinker geweest, maar wel een regelmatige. Om directe gezondheidsredenen stopt hij in eerste instantie tijdelijk, maar door mijn tocht en literatuurverzameling, gaat hij ook definitief overstag. Wij drinken dus samen geen alcohol. En dat is geweldig. Dat ik dit nog met hem kan delen, is een cadeau van onbeschrijfbare omvang. We praten over de bizar grote rol die alcohol speelt in onze cultuur, hoe vreemd het is om daar na al die jaren uit te stappen, en te zien hoe enthousiast mensen het gif naar binnen gooien in de sterke overtuiging dat ze er blijer van worden, terwijl het tegendeel waar is. Ik biecht een en ander op over mijn alcoholverleden, hoewel in light versie, en hij reageert liefdevol en dankbaar dat ik er mee gestopt ben. We hebben elkaar goed in de tang, ik drink nooit meer, ook omdat ik hem nooit teleur zou willen stellen (of hij nou nog leeft of niet) en vice versa.

Waar we in onze vakanties vroeger toch (meer dan we toe wilden geven en nu met het schaamrood op de kaken doen) min of meer van glas wijn naar glas wijn gingen, zijn we nu heel actief, vrolijk en ontspannen.

Ik ben vast heel irritant voor mijn lezers met al deze blijheid…. Beloofd: ik zal nog heel veel crap verhalen of wat ik allemaal uitgespookt en verzaakt heb toen ik nog een fles wijn per dag dronk. Maar voor nu: vandaag 9 maanden alcoholvrij, 6 kg afgevallen, zaken voor elkaar (bizar hoeveel je kan doen in 9 maanden, huis verbouwd, zooi opgeruimd, werk top), slapen als een roosje, geen ruzies, geen gedoe. Cheers.