Anne stopt met drinken

Het is meer dan 8 maanden geleden dat ik mijn laatste glas wijn dronk. Waarvan ik mij toen niet realiseerde dat het de laatste was. Ik wist überhaupt niet wat mij te wachten stond en dat is maar goed ook, en ook niet. Ik probeer het uit te leggen.

In de ‘online sober community’ en alle quit lit die ik verslind (nog steeds….) wordt gezegd dat je leven ingrijpend kan veranderen wanneer je alcohol bant uit je leven. En dat ook je sociale leven aan invloed onderhevig kan zijn. Ik kon mij daar niet zo veel bij voorstellen, maar het is waar. Het gebeurt. Je sociale focus verandert. Ik dacht eerst te simpel: ik zal wel meer omgaan met mensen die weinig drinken. Maar zo simpel ligt het niet. Het gaat om de ruimte die ik van mijn vrienden en vriendinnen krijg om te mogen ageren tegen alcohol. Bij wie ik mag vertellen over hoe zwaar het was en hoe fijn het is om niet meer verslaafd te zijn. Die erkennen dat alcohol een rotgoedje is. Zelfs als ze er zelf een fles wijn bij drinken. Die mij niet het gevoel geven dat ik de enige ben die er niet mee om kon gaan. Dat ik een exotisch geval ben, die als hoge uitzondering op de regel geen maat kon houden.

Ik weet heel goed dat het bij mij totaal uit de hand is gelopen en dat ik nooit meer een gematigde drinker word, maar dat komt omdat alcohol -zeker op de langere termijn- een superverslavende drug is, die meer leed, ziekte en dood veroorzaakt dan welke andere drug dan ook. En wij gooien er een cultureel beschaafd sausje over en kletsen al zuipend door over eikenhoutrijping, volle afdronk en bloemige bouquets. En dragen dit van generatie op generatie over.

Deze boze uitspatting terzijde….., de sociale focus verandert dus. Naar andere contacten, maar ook een ander type contacten. Meer activiteiten (samen sporten, shoppen, koken, wandelen), kortere afspraken (niet eindeloos aan tafel met nog een fles wijn), minder weerzin. Ik realiseer mij wel steeds angstaanjagender duidelijk dat ik een einzelgänger ben. Eentje mét sociale vaardigheden, maar wel eentje die graag alleen is. Ik biechtte laatst aan iemand op dat ik bij vrijwel alle sociale activiteiten overweeg om af te zeggen of iets te verzinnen om er onderuit te komen. Er is eigenlijk maar een handjevol mensen waar ik zonder drempel over te moeten naartoe ga. En wil. Een tijdlang heb ik mijn sociale vermijding gekoppeld aan de voorkeur voor thuis-alleen-wijn-drinken, inmiddels weet ik dat ik gewoon graag alleen ben. En mij prettig voel bij een beperkt aantal mensen. Daar ben ik dan ook graag en regelmatig mee.

Als ik dit geweten had, toen ik 8 maanden geleden mijn laatste glas dronk, was de schrik mij om het hart geslagen. Ik had niet gewild dat ook mijn sociale kring en gedrag zou veranderen, of misschien vooral mijn blik op mijn eigen sociale imago.

Wat ik wel had willen en moeten weten, blijft, met stip, het volgende: dat er een (meer dan) acceptabele uitgang was. Ik heb zo vaak -hoe hard ik deze gedachte ook probeerde te onderdrukken- met een fles wijn achter mijn kiezen, dolend door het huis- gedacht: “Dit gaat niet goed, ik leef niet, ik overleef, ik ben de grip kwijt, er komt een moment dat ik onderuit ga, problemen op mijn werk krijg, misschien wel opgenomen moet worden in Zuid-Afrika (een populaire nachtmerrie), als alcoholist uit de kast moet komen, door de mand val”. Ik keek mijzelf aan in de spiegel en zag een lege huls die hooguit uiterlijke gelijkenissen met mijzelf vertoonde. Maar een leven zonder alcohol leek mij onmogelijk, of op zijn minst nauwelijks de moeite waard om te leven. Ik dacht écht: “Zonder alcohol wordt het nooit meer echt leuk”.

Had ik maar eerder geweten wat ik nu weet (en dit is geen gejubel van iemand die een cursus optimisme heeft gedaan): het leven is meer dan de moeite waard zonder alcohol. En ook zonder appeltaartjes, stroopwafels en speculaas blijkt.