Anne stopt met drinken

Mocht iemand zich afvragen of ik wellicht een terugval heb gehad en mij met een fles chardonnay op een terras bevind: geen zorgen, ik houd stand en drink reeds 152 dagen geen alcohol. Wel is er een hondje toegevoegd aan mijn huishouden. Daar ben ik heel gelukkig mee, maar het gaf nogal wat opstartproblemen, waardoor ik maar niet toekwam aan het schrijven van een nieuwe blog. Dat terzijde latende….

Op zaterdag is er een feestje, in een tuin, bij vrienden B & M, met gepaste corona-maatregelen (die toevoeging word je geacht te geven, althans dat vind ik, kennelijk). Ik vind feestjes tegenwoordig een complexe activiteit die een wirwar van vragen, gedachten en twijfels oproept:

• hoe moet ik van iedereen afstand houden?
• ik wil sociaal zijn
• ik drink geen alcohol
• anderen drinken wel alcohol
• zal iemand vragen waarom ik geen alcohol drink?
• zo ja, wat moet ik dan antwoorden?
• zo nee, zijn ze door de gastvrouw/ -heer ingelicht mij hier geen vragen over stellen?
• is dat een erg paranoïde gedachte?
• misschien denken ze wel helemaal niets over mijn alcoholvrij zijn
• ben ik egocentrisch dat ik denk dat anderen iets over mij denken?
• ben ik wel sociaal zonder wijn?
• doe ik niet te hard mijn best om sociaal te doen?
• praat ik te hard?
• praat ik te zacht?
• zit mijn haar stom?
• ruik ik wel fris?
• wat als ik na een half uur weg wil?
• wat als ik in een keer zin krijg in wijn?
• gaat iemand mij dan tegenhouden?

De realiteit is dat het een heel plezierig gezelschap is, waarin alcohol eigenlijk helemaal niet zo op de voorgrond staat. Er wordt gedronken door sommigen, maar er wordt ook niet gedronken door anderen. Veel mensen drinken alcoholvrij bier, het is onduidelijk wie waarom wel of niet drinkt. Het is in één woord heerlijk. Ik val niet op door mijn al dan niet nuttigen van non-alcoholische drankjes. Hooguit door mijn charmante nieuwe hondje. Er is maar één gast met een groot glas chardonnay, dat regelmatig stevig wordt bijgevuld. Geef mij 50 wildvreemde gasten en ik pik degene die net zo dorstig is als ik was er direct uit. Mijn obsessie met zijn wijnglas beperkt zich gelukkig en ik kan mijn aandacht richten op het gesprek met leuke mensen op het feestje. Ik blijf 4,5 uur. In plaats van het veronderstelde uurtje.

Ik realiseer mij dat ik heel veel feestjes in de afgelopen jaren nauwelijks echt bewust heb meegemaakt. De (gezonde?) sociale spanning die ik voelde werd compleet verzopen in de wijn. Ik weet dat ik mij de namen van goede vrienden van goede vrienden die ik meermalen tegen ben gekomen op feestjes, maar niet kan herinneren. En dat ik hen wel allerlei dronken ontboezemingen heb gedaan, waarvan ik de aard niet eens meer kan achterhalen. Daarnaast werd ik telkens sterk afgeleid door de gedachte hoe ik aan een nieuw glas wijn zou komen. Terwijl ik dacht: ben ik dronken, doe ik raar, heeft die ander door dat ik te veel gedronken heb? Tot mijn schrik moet ik toegeven dat ik deze mensen dus eigenlijk helemaal niet ken. Ik heb vage biografieën in mijn hoofd, maar durf mij niet te wagen aan precieze informatie, zoals hun beroep of de namen van hun kinderen. Gelukkig ben ik slim genoeg om op slinkse wijze wat aanwijzingen te krijgen. Hoe maak ik opnieuw kennis met hen, zonder dat ze dit in de gaten hebben? Hoe denken deze mensen nu op een feestje over mij? Weten zij zich onze laatste ontmoeting nog te herinneren? Waren zij toen ook dronken? Weten ze iets over mijn strijd? Over de reden dat ik niet meer drink? Vinden ze mij nu leuk? Leuker? Saai? Saaier? Of merken ze helemaal geen verschil? Ik ben namelijk onder vrijwel alle omstandigheden heel sociaal, of althans, ik laat zeer adequaat sociaal gedrag zien.

Eigenlijk ben ik het liefst alleen of in heel klein gezelschap. Dat voelt als een bekentenis. Een aso mét sociale vaardigheden en zónder witte wijn. Dat is wat het is. Ik wen er aan.