Anne stopt met drinken

Nog steeds heb ik geen terugval. Maar er verandert wel iets. Het is namelijk niet meer zo belangrijk allemaal. Mijn niet-drinken is niet zo urgent meer. Ik wen er aan. Het is eigenlijk niet te geloven, maar je kan dus echt een nieuwe routine invoeren in je leven. Mijn brein kan iets nieuws aanleren en stoppen met obsessief denken aan wijn/ geen wijn. En dat heb ik geregeld.

Mijn vriendin Elise komt langs en blijft eten en logeren. Ik heb haar nog niet gezien sinds ik niet meer drink. En ook met haar heb ik gedronken, en goed ook. Elise houdt ook van wijn, misschien ook wel veel, maar (helaas?) nooit zo gulzig als ik. Van te voren bespreken we of het voor mij een probleem is als zij wijn drinkt.

Ik denk er even goed over en concludeer: nee, dat vind ik geen probleem. Ik begrijp het, ik snap dat wijn voor haar (nog) geassocieerd is met gezelligheid en dat wil ik haar niet ontzeggen. Zelf hoef ik echt niet. Fijne conclusie. Geen bekeringsdrang, geen gedoe, geen jaloezie.

Voor haar koop ik een mooie op eikenhout gerijpte chardonnay en voor mezelf een fles alcoholvrije bubbels. We borrelen en praten bij. Ik vertel het een en ander over mijn alcoholvrije bestaan, maar het is niet zo’n superbelangrijk agendapunt. Het verdwijnt gewoon wat naar de achtergrond. Ik kook iets lekkers van Ottolenghi en realiseer mij dat ik ‘vroeger’ halfdronken in de keuken had gestaan in een poging iets te bakken van dat moeilijk gedoe van hem. Nu vind ik blindelings de za’atar en rozenharissa en ik begrijp ook nog wat ik geacht word daarmee te doen.

Het is toch niet te geloven dat ik een (middel)grote organisatie aan kan sturen (hoewel ik daarvan ook regelmatig denk: ze zijn erin getrapt, vandaag of morgen komen ze erachter dat ik geen clou heb van wat ik aan het doen ben), maar dat ik niet fatsoenlijk voor vrienden kon koken omdat ik bij de borrel al zoveel gezopen had dat ik het recept niet meer goed snapte. En dat ik dat niet één of twee keer gedaan heb, maar zeker 10 jaar lang. Zonder mijzelf ooit echt af te vragen of die alcohol mij nu wel zo goed deed. Die vraag mocht gewoon echt niet gesteld worden.

Elise geniet van het diner en we hebben het zo gezellig. Ik blik met enige schaamte terug op een boze overemotionele bui die ik ooit had toen ik bij haar te gast was. Hoe ik woedend op het logeerbed ging zitten, omdat ik niet meer wist waar ik zo boos over was, maar wel heel boos was. Zij is altijd mild en vergevingsgezind en zegt: je zat toen gewoon niet zo lekker in je vel.

Dat is lief, maar al die drank heeft mij geen goed gedaan. En midden in ruzies niet meer weten wat in hemelsnaam het punt was, is mij te vaak overkomen. Nog wel weet ik dat ik regelmatig boos ging slapen (meestal op een partner) en dacht: Misschien weet je morgen niet meer zo goed waar dit over ging, maar je moet wel goed onthouden dat je héél terecht héél boos was. Een prettige gedachte om mee te gaan slapen. Om midden in de nacht wakker te worden met een droge bek en krakende hersenen over wat er in godsnaam gebeurd is afgelopen avond. Flarden van gesprekken terughalen. Schaamte, maar ook niet willen toegeven. Opnieuw boos worden, indien nog voldoende geïntoxiceerd: partner wakker maken, tegen de klippen op praten. Weer in slaap vallen. In de ochtend alles proberen te lijmen met een ontbijt op bed en een achteloos: sorry, misschien hadden we een beetje te veel gedronken.

Nu hebben we een topmiddag en -avond, gaan we om half 11 naar bed en word ik de volgende ochtend zonder kater en met energie wakker. Om een lekker ontbijt voor mijn vriendin te maken, die oprecht zegt: ik ben super trots op je.

Nou, weet je, ik ook.