Anne stopt met drinken

En niet goed gaat het. Ik wil het zo graag maar het lukt me niet. Althans, niet in dit tempo. Als ik een weekend plannen alleen en in mijn eigen huis maak, zijn de kinderen teleurgesteld. Ze vragen waarom ik er niet ‘gewoon’ ben. Joost steunt ze daarin: “Ja, waarom ben je niet gewoon hier bij ons? Je kan toch wel hier komen slapen?” Ik ben er nauwelijks tegen opgewassen. Ik probeer regelmatig met Joost te bespreken dat ik het gevoel heb weg te drijven van mezelf, dat ik nachtmerries heb over dat ze (hij en de kinderen) mij opsluiten in het huis, mij vervolgens opeten en de botjes naar buiten gooien. Dat ik zoveel van ze houd, dat ik een toekomst met hen voor mij zie, maar dat het te snel gaat. Maar hoe ik ook probeer het liefdevol uit te leggen, Joost begrijpt het niet. Vindt dat er iets mis met mij is, dat ik niet van mij wil laten houden. Daar zal wel iets in zitten, vermoed ik. Dus ik zet nog een paar tandjes bij.

Joost en zijn zoon zijn jarig en we geven overdag een feestje met vrienden, familie en veel kinderen. Ik verzin fantastische happen en dranken voor alle volwassenen en kinderen. Sta de hele dag in de keuken en loop in de tuin heen en weer met lekkers, doe mee met spelletjes en spring op de trampoline. Joost lijkt het allemaal normaal te vinden en ziet nauwelijks hoe ik mij aan het uitsloven ben. Ik geniet desondanks volop, trots op het clubje mensen dat we aan elkaar hebben weten te plakken. Op mijn ‘grote’ leenkinderen, die zo lief en leuk spelen met de kinderen van Joost. Trots op hoeveel knuffels en liefde ik van hen krijg. Het is een daytime party, dus wordt er ook gedaan aan daytime drinking.

Ik weet dat het verstandig is om te wachten met mijn eerste glas wijn, want als ik eenmaal begin is het hek doorgaans van de dam. Maar ja…. de rest drinkt ook een glas wijn om 13 uur ’s middags, dus waarom zou ik achter blijven. Eén glas worden er twee en drie en daarna stop ik met tellen. Het is de kunst om de hele dag niet dronken te worden, maar ook niet helemaal te ontnuchteren, want dan zal ik als een pudding inzakken. Dat is een vrij lastige taak voor iemand die mateloos is waar het gaat om witte wijn, alsof ik er er geen grip op heb, overgeleverd ben aan mijn dorstige brein.

Het blijft de hele dag een feestje, verschillende groepjes vrienden en familie lopen in en uit. Met iedereen heffen we het glas, proosten op de liefde en de vriendschap. Aan het einde van de dag maak ik spaghetti bolognese voor alle gasten en zorg ik dat alle kinderen eten. Ik ben doodmoe, uitgeput eigenlijk, heb vermoedelijk een indrukwekkende hoeveelheid wijn gedronken. Eindelijk gaat iedereen naar huis, leggen we de kinderen in bed en ruimen we de troep op. Ik kan niet meer op mijn benen staan, plof op de bank, met een laatste glas wijn, wanneer zich nog twee late gasten melden bij Joost. Of het goed is als ze nog even een borrel komen halen. Joost verwelkomt ze, zonder ook maar een tel met mij te overleggen. Ik probeer nog aan te geven dat ik echt op ben, maar hij zegt: “Gezellig toch?”.

Ja hoor, gezellig. Ik drink een kop koffie, gooi een bak koud water over mijn gezicht, werk mijn make-up bij en maak mij op voor nog meer drank. Ik kan je werkelijk niet vertellen hoe de avond verlopen is. Ik weet het niet meer.