Anne stopt met drinken

Joost en ik gaan als een speer. Onze relatie overleeft een persoonlijk drama (te persoonlijk en verdrietig om zelfs hier te delen), hetgeen ik hanteer op mijn gebruikelijke manier: een glas wijn, een fles wijn, meer wijn, veel wijn en nog veel meer wijn. Joost is lief en geduldig en wacht tot de heftigste emoties wat afnemen.

We gaan met zijn tweeën op wintersport. In Zwitserland drinken we belachelijk veel. Joost doet enthousiast mee, maar het initiatief blijkt altijd van mij te komen. Hij houdt van drank, maar kent de zucht die ik heb niet. Als het er is, drinkt hij mee, als het er niet is, ook geen probleem, dan drinkt hij niet. Dus ik ben de hoofdleverancier, zal ik maar zeggen. Doosjes wijn zijn door mij geleverd, omringd door flatterende andere boodschappen.

Joost is geen ervaren skiër, ik wel, dus ik grijp de gelegenheid aan om mij flink uit te sloven. Tijdens de lunch drink ik te veel wijn en doe ik een trucje op de ski’s dat niet helemaal goed uitpakt. Ik rek mijn kruisband fors op. Het doet allerjezus veel pijn. Ik doe alsof er niets aan de hand is en ski door.

Ergens ver onder de oppervlakte realiseer ik mij natuurlijk best dat deze blessure veroorzaakt is door overmoed en motorische onhandigheid die enkel en alleen te danken zijn aan het feit dat ik bij de lunch 5 kleine glaasjes wijn heb gedronken. Maar dit toegeven lukt echt niet. Dus ik ski door, in de wanhopige veronderstelling dat ik gewoon moet blijven bewegen, dat zal de zwelling helpen. Gelukkig is het de laatste vakantiedag.

De succesvolle ontmoeting met de kinderen lijkt het startsein voor Joost te zijn om het ‘relatietempo’ wat op te voeren. In de weekenden ben ik veel bij hem en de kinderen. Als ik op zaterdag even naar mijn eigen huis wil, zijn ze teleurgesteld. Joost heeft het af en toe over samenwonen. Enerzijds vind ik dat heerlijk; deze man wil er echt voor gaan, geeft aan dat hij zeker is van zijn gevoelens voor mij. Ik fantaseer af en toe over hoe dat zou zijn, alsnog deel uit maken van een gezin. Waar ik een echte rol en functie krijg. Anderzijds maakt zijn gemijmer over de toekomst mij Spaans benauwd. Het is veel te veel en veel te snel. We kennen elkaar nog maar een paar maanden, ik heb moeite om mij aan te passen na zoveel jaren alleen leven en alleen rekening te houden met mijzelf. Hoe zeer ik ook geniet van de kinderen en het samenzijn, het gaat te snel en ik kan het tempo niet bijbenen.

Daar komt bij dat ik geen idee heb hoe ik mijn bourgondische leefstijl kan gaan combineren met een leven buiten de stad. Ik zal altijd met de auto naar huis moeten en dat betekent geen alcohol. Het lijkt mij intens saai en suf. En een onmogelijke opdracht. Ik vermoed vaag dat hier mogelijk sprake is van een probleempje met alcohol. Maar denk ook: ik ga niet ook dít nog aanpassen, dit is van mij, en daar blijft iedereen van af.

Joost en ik krijgen een eerste ruzie. Hij wil dat ik in de zomer meega met hem en de kinderen en zijn broer en vrouw die samen vijf kinderen hebben. Naar een camping. Twee weken. Het is veel te snel voor mij om nu een beslissing over te nemen. Het is winter! En we kennen elkaar net. Los van het feit dat ik kamperen hartgrondig haat, zie ik echt niet voor mij dat ik dit al aankan. Dat wij hier klaar voor zijn. Ik ben als de dood dat ik het halverwege zo’n vakantie helemaal niet meer zie zitten en het eerste vliegtuig naar huis neem. Ik probeer uit te leggen dat het mij allemaal te snel gaat, dat ik mij opgeslokt voel en kom met alternatieven (zal ik een midweek komen, zullen we alleen met de kinderen gaan, wil je niet ook een week alleen met jouw kinderen zijn), maar Joost is alleen maar gekwetst. Voelt zich afgewezen. Luistert niet meer. Sluit zich af. Ik drink nog een glas. Joost wordt volstrekt onredelijk. Extreem bot en onbenaderbaar. Ik schrik van zijn bot- en boosheid.

Ik weet dat wat hij doet niet klopt. Dat ik naar huis moet gaan. Ik hoef zijn gedrag niet te accepteren. Maar, ik heb teveel gedronken om nog in de auto te stappen. Bovendien neem ik mezelf niet meer zo serieus. Door mijn langdurig overmatig alcoholgebruik vertrouw ik mijzelf niet meer. En mijn intuïtie al helemaal niet. Alles wat fout gaat is op een of andere manier wel in verband te brengen met mijn drankzucht. En is dus mijn schuld. Ik slik alles in, drink nog een glas en hoop dat dit overwaait. Dat ik zijn totale onbegrip en gebrekkige inlevingsvermogen verkeerd heb ingeschat. Ik bijt op mijn tanden zet door.

Ik ben verzot op de dochter van Joost. En zij op mij. Ik prijs mij zo gelukkig met dit lieve, slimme, energieke en grappige meisje in mijn leven, dat mij zo graag mag. Elke zaterdagochtend gaan we samen naar de markt in de stad. We halen bloemen bij ‘onze’ vaste bloemenkraam. De bloemenman is ook dol op haar en geeft haar elke week een mooie bloem, waarmee ze dan trots over straat loopt. Soms komen we mensen tegen die ik ken en die zullen denken dat dit meisje mijn kind is. Het vervult mij met trots.

Elke zaterdagochtend heb ik -uiteraard- een vaak stuitende kater, want het drinken gaat gewoon door. Ik drink zelfs meer, omdat ik mijn aanpassingsproblemen die buitenproportioneel veel stress geven ook nog moet verdoven. Als ik met ‘de dochter’ op zaterdagochtend zingend in de auto zit, ben ik zo blij en gelukkig dat de kater redelijk te ontkennen is.

De weekenden zijn heerlijk en stressvol. Ik probeer mij met man en macht te handhaven in een gezin waarin ik ook was en kook en boodschappen doe. Waarin elke zaterdag- en zondagochtend om 7 uur twee kinderen aan ons bed staan, die ik enorm lief heb, maar die ook mijn weekenden confisqueren. En de prille liefde tussen Joost en mij gaan bepalen. Daarbij heb ik ook nog een voltijd baan met veel verantwoordelijkheden. En een ‘hobby’ die ervoor zorgt dat ik steeds slechter slaap en uitgeput raak, zowel fysiek als emotioneel.

Dit kan niet goed gaan.