Anne stopt met drinken

Het is gek dat hoe langer ik niet meer drink, hoe makkelijker ik vergeet hoe slecht ik mij fysiek voelde. Afgelopen nacht heb ik een helder moment. Ik word even wakker, maar dan wakker op een aangename manier. Ontspannen, met een loom lijf en in de wetenschap dat ik hier nog heel wat uurtjes mag liggen. Ik herinner mij in een keer de hartkloppingen. Dat is ver weggezakt, maar komt mij nu weer helder voor de geest. Op een of andere manier heb ik nooit last van angst- of paniekaanvallen, maar wel van bijbehorende symptomen. Zo kan ’s nachts af en toe mijn hard bizar hard gaan kloppen, zo hard dat ik er wakker van word en last van heb. Niet dat ik denk dat ik doodga, maar ik vind het irritant want ‘het houdt mijn lijf wakker’. Het enige dat helpt is op mijn buik gaan liggen, waardoor het gebons een beetje gedempt wordt. Daar lig ik dan op mijn buik, te vechten tegen de gedachte dat dit iets met alcohol te maken heeft.

“Het is stress, je hebt nu eenmaal die verantwoordelijke baan, let er nou maar niet te veel op, daar wordt het alleen maar erger van. Wat nu als het wel door de wijn komt, je drinkt ook wel echt veel de laatste tijd, (de laatste tijd, haha, het laatste jaar bedoel je), houd je mond, niet aan denken, dan moet je er iets mee, ik wil er niets mee, ik moet er iets mee, ik wil niet iemand zijn die hier iets mee moet, wat ben je toch ook een sukkel dat je dit niet in de hand hebt, stel je voor dat je collega’s dit weten, die nemen je nooit meer serieus, je bent een prutser, je lijkt op je moeder, je zorgt maar dat niemand dit ooit te weten komt, niemand heeft het in de gaten, toch?, ga nou slapen anders red je het morgen niet, het komt niet door drank, het komt niet door drank, het komt niet door drank.”

Ik heb al 93 dagen geen bonzend-hart-aanval gehad.

Ook al 93 dagen:lekker slapen, uitgerust wakker worden, presteren op mijn werk, zachte haren (?), trots, zelfverzekerd(er), geld over, geen schuldgevoel, geen innerlijke strijd, stabiel humeur (binnen de marges van persoonlijkheid), veerkracht, moeilijke momenten in het leven makkelijker te hanteren, conditie beter.

Al met al kan ik het leven eigenlijk gewoon veel beter aan. Ook de stomme dingen, de ergernissen op mijn werk, de irritatie over de buurman, en zelfs de crisis waar de wereld nu doorheen gaat. Het is niet makkelijk, maar ik kan het wel hanteren. Emoties hoeven niet meteen de kop ingedrukt te worden, maar probeer ik te verdragen, hoewel de eerste gedachte bij een een heftig gevoel nog steeds is: “dempen, dempen, dempen, neem een glas wijn”. Dat doe ik dus maar niet en tot mijn grote verbazing gaat het vanzelf weer voorbij en ook veel sneller dan ik gewend ben. Ik heb zo lang in de overtuiging geleefd dat wijn ‘werkt’, dat het stress verlicht, emoties ‘verhelpt’ (lastige dingen die emoties) en het leven leuker en makkelijker maakt. Het tegendeel blijkt waar. Hoe langer ik niet meer drink, hoe meer ik lees en weet over het onderwerp, hoe meer ik mij realiseer dat ik gevangen zat in deze overtuigingen en vooral gevangen in de wijn.

Deze conclusies maken mij blij en opgelucht, maar ook heel verdrietig en een beetje bezorgd. Ik heb hier zo lang mee geworsteld, heb mij zo fucking alleen gevoeld hiermee, mezelf zo verguisd en gehaat. En nu blijkt er gewoon een uitgang te zijn geweest al die tijd, die tot meer dan acceptabele uitkomsten leidt. Ik moet nog leren hoe ik met mijn emoties om kan gaan, ik ben over de 40, jezus man, wat heb ik lang gewacht met deze beslissing. Wat als ik eerder…..? Ik laat deze gedachte ook wel weer los, ik weet het toch niet. De bezorgdheid gaat vooral over de toekomst van zoveel sociale contacten. Ik weet niet hoeveel van deze vriendschappen overblijft nu ik de wijn laat staan en zij niet. Nu ik best wel sterke overtuigingen krijg over hoe toxisch alcohol is en onze hele maatschappij beïnvloedt. En ik kan het niet uitzoeken, omdat we nauwelijks sociale contacten hebben op dit moment. Hierover later meer.

Voor nu: Ik heb al 93 dagen geen bonzend-hart-aanval gehad.