“Ik drink geen alcohol, heeft u een lekker aperitief zonder alcohol?”, vraag ik zonder enige gêne, wanneer de sommelier in een van mijn favoriete restaurants aan onze tafel vraagt: “Wat kan ik voor u inschenken?”
Ik rol zelf bijna van mijn stoel van het gemak waarmee ik dit zeg. Gijs (goede vriend, bekend van de blogs over de wadden) en ik hebben als gedeelde hobby het bezoeken van culinair hoogstaande gelegenheden.
Zo zijn we vorig jaar o.a. naar Gent gegaan om daar in een heel bijzonder sterrenrestaurant te eten. We hadden een jaar van te voren gereserveerd en het kostte een godsvermogen. Wat ik mij nog goed herinner was het gevecht met de alcohol. Ik wilde niet half teut aan tafel gaan, maar om pas om 19 uur het eerste drankje te nuttigen was toen echt nog een onzalig idee. Toen we dus eenmaal aan tafel gingen en de wijn rijkelijk vloeide (want in het arrangement), nam ik het er goed van. Ik herinner mij dat het eten heel bijzonder was en flarden van gesprekken, maar ik was er niet ‘echt’ bij. Ik was voortdurend een beetje afgeleid door de vraag hoeveel wijn er nog in mijn glas zat, of er meer kwam, of ik dat wel of niet verstandig vond. We gingen die avond dronken naar huis en reden de volgende ochtend met een flinke kater terug naar huis.
Vanavond eten we voor het eerst sinds de coronacrisis weer eens ‘op niveau’ buiten de deur. Ik heb van te voren niet eens bedacht dat daar natuurlijk wijn bij geschonken wordt. En dat Gijs vast verschillende wijnen aangeboden krijgt bij de verscheidene gerechtjes. Het maakt mij niet uit, gewoon niet, ik wil vooral een lekker drankje. En hoe heerlijk, ze hebben allemaal smakelijke alcoholvrije drankjes, geserveerd in mooie glazen.
Gijs neemt loyaal (en uit angst voor dronkenschap in gezelschap van zijn beste vriendin, die irritant nuchter is) ook een alcoholvrij aperitief. Bij het voorgerecht komt de sommelier hem een vette chardonnay schenken, met zo’n lekker nonsens verhaal erbij. Ik veins interesse en denk er ondertussen het mijne van.
Gijs vraagt of ik nog wel eens ruik aan wijn. “Nee”, zeg ik, “maar dat wil ik wel even proberen”. Ik buig mij over zijn glas chardonnay (mijn all time favoriete druif) en er gebeurt iets merkwaardigs. Ik heb een directe associatie met wat ik rook toen ik als kind mijn neus in het glas sherry van mijn moeder stak (wat kinderen nu eenmaal doen als volwassenen iets heel lekker lijken te vinden). En dat is dus heel goor. Het ruikt naar een combinatie van spiritus en rottend fruit. Wat het in feite ook is.
Gijs lacht om de uitdrukking op mijn gezicht. “Is het zo vies?” Ik leg uit wat ik ruik en hoe zeer dit maar weer bewijst dat de enige reden dat we wijn zo waarderen is vanwege de positieve associatie die de geur en smaak van rottend fruit heeft met het ‘plezierige’ gevoel dat alcohol ons geeft. En als je maar lang genoeg die associatie onderbreekt je weer ‘gewoon’ ruikt dat het gif is. Nou is dit niet echt perse heel gezellig conversatievoer aan tafel wanneer je tafelgenoot wel wijn drinkt, maar Gijs weet beroepshalve gelukkig veel over het menselijk brein, dus hij vindt het wel boeiende materie.
Ik kan het onderwerp vrij gemakkelijk weer loslaten (waar is toch mijn onophoudelijke behoefte om erover te praten?) en we hebben een dolle avond. Met Gijs kan ik altijd enorm lachen en als ik de tafeltjes om mij heen zo’n beetje bekijk wordt er overal vooral veel gedronken en bij ons vooral veel gelachen. Dit zeg ik niet om lelijk te doen over de (toch enigszins uitgebluste) stelletjes om ons heen (nou ja misschien toch een beetje lullig doen), maar om mijn verbijstering weer te geven: zonder drank ben ik ook amusant en heb ik veel plezier. Het gezelschap is namelijk leuk, en daar gaat het om. De volgende ochtend heb ik geen kater, ook niet als ik het tikkie van Gijs overmaak. Niet zuipen in chique restaurants scheelt een bom duiten.
Anne stopt met drinken 