In mei 2019 geef ik, vrijwel per ongeluk, toe aan vrienden (B&M, uit eerdere blogs) dat ik niet zo erg goed voor mezelf zorg. Ik zit in forse relatieproblemen en drink meer dan goed voor mij is. Ook in deze relatie drink ik te veel, maar wanneer ik enige afstand van hem neem, ben ik ook meer alleen. Veel drinkers weten: alleen drinken is het fijnste dat er is. Geen bemoeienis, geen vragen, geen opmerkingen. Ik vind het een cadeau: na een dag werken en dealen met die relatieshit een fles wijn drinken en daarna mijn bed in.
Nu ik eraan terug denk, vond ik het eigenlijk helemaal niet zo’n cadeau, ik worstelde zo. Die eerste twee glazen waren wel leuk, daarna werd ik natuurlijk best sloom en initiatiefloos. Vaak lag ik om 20 uur in mijn bed en werd ik om 22.30 uur weer wakker. Dan moest ik nog reageren op appjes en telefoontjes van mijn lief en van vrienden. Met terugwerkende kracht schaam ik mij hier zo voor. Zij hadden echt niet in de gaten dat ik dan al een solistisch drinkfestijn achter de rug had en een soort roes had uitgeslapen. Ongeacht welke dag van de week het was. De nachten waren onrustig, warm, en zweterig. En dan dat eeuwig sluimerende schuldgevoel: Doe maar niet zo cool jij, je hebt een geheim, je zuipt, je lijkt op je moeder. Je bent gek en raar.
Terug naar mei 2019. Het ontglipt mij eigenlijk: “Ik denk dat ik te veel drink”. Met een engelengeduld luisteren mijn vrienden naar mijn voorzichtige bekentenis, dat het misschien niet zo goed met mij gaat en dat alcohol misschien wel een rolletje speelt hierin. Ik ben zo bang om dit toe te geven. Ze veroordelen mij op geen moment. Na een lang en emotioneel gesprek ga ik naar huis met een lading alcoholvrij bier en het voornemen om een maand geen alcohol te drinken. Het lijkt mij eindeloos lang, ik raak er af en toe van in paniek, het voelt als een peilloze diepte. Tegelijkertijd realiseer ik mij dat het zo niet door kan gaan. Ik vecht me door deze maand heen, en plak er nog een paar weken zonder wijn aan vast. In die periode verbreek ik zelfs mijn relatie en drink ik geen druppel alcohol (over alcohol in mijn relaties misschien later meer, ik geloof niet dat ik al zo ver ben om dat allemaal onder ogen te zien).
Na de relatiebreuk ga ik op reis. Ik wandel graag in de bergen, het liefst alleen of met mijn vader. De bedoeling is dat mijn ouders een week langskomen in Italië, als ik daar al een paar dagen ben. In mijn uppie begin ik mijn trip, en ik rijd naar Zuid-Duitsland, volstrekt nuchter, na 6 alcoholloze weken. Weken waarin ik mij overwegend goed gevoeld heb, maar ook erg verdrietig en verward. Mijn ‘verplichte’ maand zit er op, ik heb er zelfs twee weken bij opgeteld, bovendien is het vakantie, dus het is tijd voor een glas wijn, ik heb bewezen dat ik heel goed zonder alcohol kan, dus het is tijd!
Deze gedachtegang teruglezend realiseer ik mij dat het natuurlijk kant noch wal raakt. Je kon zo goed zonder, als beloning krijg je wijn?? Je hebt nu aangetoond dat je het de baas bent, dus mag je weer? Het is vakantie? Je bent heel zielig geweest? Je bent alleen? Je ouders zijn er? Je ouders zijn weer weg? De zon schijnt? Het regent? Je bent boos? Je hebt spierpijn? Je hebt goed geslapen? Je hebt slecht geslapen? De wandeling was zo mooi? De wandeling was gevaarlijk? Noem maar iets en dan schenk ik je een glaasje gif in.
Dus bij het diner in het avondzonnetje in een Beierse stad bestel ik een glas Chardonnay. Het is een enorme bel, met goud glanzende bijna stroperige vloeistof. Hmmmmmmm, lekker.
Zelfs bij het typen ervan loopt het water mij bijna in de mond, Pavloviaanse reactie, stop, slaat nergens op, denk aan de katers en het schuldgevoel.
Sinds ik niet meer drink lees ik weer veel, vaak en echte literatuur. (De LINDA is nog wel te volgen met een fles wijn in je mik, maar voor Tom Wolfe en Jonathan Franzen heb je toch echt een helder hoofd nodig.) Hoe dan ook, ik neem een sipje van mijn grote gouden Chardonnay en ervaar wat ik als kind ook ervoer toen ik stiekem een slokje van mijn moeders sherry nam (op de drinkende moeder kom ik ongetwijfeld een keer terug). Het is namelijk eigenlijk niet zo lekker. Maar de positieve associaties nemen het over en na een paar ferme slokken, overwint het genoegen weer. Wel schrik ik van de impact op mijn concentratie: ik kan mijn boek direct minder goed volgen. Ik drink het glas heel langzaam maar gedisciplineerd op, ondanks het feit dat ik zo goed voel hoe slecht het voor me is. Ik houd het bij één glas en voel mij een vrouw van de wereld. Mondain en ‘in control’. Maar het hek is van de dam. En dan moet de vakantie nog beginnen….
Wordt vervolgd.
Anne stopt met drinken 