Anne stopt met drinken

Zoals vermoedelijk elke drinker+roker was ik altijd een fervent sporthater. Met een sigaret in mijn ene hand en een groot glas chardonnay in de andere, lachte ik -vooral rekkende en strekkende- hardlopers (dat theatrale gedoe tegen zo’n boom) hard uit. Echt honger had ik ook zelden (nicotine doet dat…..), werken vond ik geweldig en die combinatie zorgde ervoor dat ik superslank bleef. Toen ik stopte met roken was dat snel gebeurd. Omdat deze blog over stoppen met drinken gaat, houd ik het kort, maar stoppen met roken is ook geen feest. Door de Champix kreeg ik bizarre dromen, met thema’s die per week verschilden en waar Freud een puntje aan kon zuigen. Van James Bond-achtige taferelen (waterskiënd door een drukke stad met een UZI in mijn handen) naar horror en geweld (moord, bloed en afgehakte ledematen) en hardcore porno (door de lezer zelf in te vullen). Het was een wilde tocht door de krochten van mijn ziel.

Door het stoppen met roken kwam ik dus aan, niet een beetje, maar uiteindelijk meer dan 10 kg. Dat vond ik afschuwelijk, dun zijn hoorde bij mijn identiteit. Er zat weinig anders op: ik moest gaan bewegen. Niet alleen om te voorkomen dat ik dicht zou groeien, maar ook om de (matig) depressieve gevoelens tegen te gaan en de bak vrije tijd die ik een keer had (wat kosten verslavingen toch veel tijd!) in te vullen. Een vriendin die ook net gestopt was met roken, deed een soort bootcamp bij ene Jop en vond dat wel redelijk leuk om te doen. Ik nam contact op met Jop en we maakte een eerste personal training afspraak, in de zomerhitte. Ik zonder enige sportervaring, hij zonder enige trainen-van-totale-beginners-ervaring. Ik weet nog goed dat ik extreem zenuwachtig was. Jop was uiteraard ook nog een knappe, superfitte en aardige kerel. Zelden heb ik mij zo incompetent gevoeld. Ik kon echt niets! Niet langer dan een minuut joggen, niets tillen, opdrukken of ergens aan hangen. Ik was motorisch een complete ramp en had geen enkel evenwichtsgevoel. De eerste weken na een training kon ik niet meer lopen, ik kon nauwelijks uit mijn bureaustoel komen en ook traplopen was een uitdaging. Alles kraakte en piepte.

Inmiddels lachen Jop en ik nog geregeld hierom, hoe knullig we hier aan begonnen, hoeveel vreemde pijnen ik had, hoe schuldig hij zich voelde toen ik de ene na de andere blessure kreeg. Uiteindelijk vonden we een goede modus en inmiddels train ik al 5 jaar met hem, in weer en wind, bijna altijd buiten. Ik kan inmiddels 10 km hardlopen en heb leren deadliften en powerpullen en squats en lunges en allemaal andere dingen waar ik nooit van had kunnen denken dat ik ze zou beheersen. En het allerbizarste: ik vind het geweldig! Ik sport 4 tot 5 keer per week en zeg nooit af. Jop heeft mij geleerd hoe je moet sporten en hoe het leuk kan zijn. Wist mijn competitieve karakter aan te spreken en duwde met mij met licht sadistische trekjes door zware trainingen heen.

Ik durf met klem te beweren dat sporten ervoor heeft gezorgd dat ik nooit meer heb gerookt, mijn baan heb volgehouden en niet depressief ben geworden. Mijn drinkgelag ging echter gewoon door en nam de afgelopen jaren zelfs toe. Jop wist dat ik wel een Bourgondisch type was (wat hebben we toch veel verontschuldigende uitspraken over alcoholmisbruik, zal ze eens bijhouden), maar kon in de verste verte niet vermoeden hoe fout ik eigenlijk bezig was. Ik ‘gebruikte’ het sporten ook ter compensatie van mijn gezuip en schuldgevoelens. Zo lang ik sporten en mijn veeleisende baan vol kon houden, was er immers niet echt sprake van een probleem. Na 17 uur ’s avonds sporten probeerde ik weliswaar altijd te vermijden, dat gaat van kostbare drinktijd af. Nu ik 66 dagen nuchter ben, zie ik pas hoe ik onbewust alles om het drinken heen plande: ’s Ochtends vroeg starten met werken, altijd met een -al dan niet milde- kater. Dat ik altijd een kater had, voelde ik niet eens, pas nu ik nuchter ben, weet ik dat die mist in mijn hoofd niet normaal is. Dan, als het paste, aan het einde van de middag sporten, na een vaak loeizware werkdag. Dan douchen en de beloning: WIJN!!! De volgende ochtend wakker worden met schuldgevoelens en niet al te frisse blik op de wereld. Dat probeerde ik dan de hele dag weer te compenseren, wat aan het einde van de dag leidde tot het bekende patroon van beloning met wijn. Het vicieuze karakter van deze manier van doen, zie ik pas nu ik dat opschrijf.

De uitputting die ik voel(de) kan ik met geen pen beschrijven. Ik was elke dag bezig om te verbloemen dat ik een probleem heb en om mijn schuldgevoelens te compenseren met hard werken, veel sporten en hardlopen. Dat ging steeds moeilijker, want zeker in het laatste jaar zag ik mijn probleem steeds duidelijker onder ogen. Dat betekende nog harder werken en sporten, alles om te bewijzen dat het meeviel, dat ik het allemaal wel vol kon houden. Steeds meer wijn in kortere tijd, vroeger naar bed, volhouden, volhouden, volhouden. Heel af en toe dacht ik wel: “ik ben alleen maar aan het overleven, mijn hoofd boven water aan het houden, ik kan niet verder dan één dag vooruit kijken”. Eigenlijk begrijp ik niet hoe ik dit volgehouden heb…..

Wel weet ik dat sporten toen en nu een essentiële rol speelt in mijn leven en in mijn herstel. Niet alleen vanwege mijn conditie, maar ook omdat sporten een enorme impact heeft op mijn mentale fitheid. De ervaring dat ik mijn lichaam sterker kan maken, dat ik door kan zetten op zware momenten en daardoor beter word in wat ik doe, doet veel met mijn zelfvertrouwen. Niet alleen tijdens sport, maar ook op andere vlakken in mijn leven Daarvoor dank ik Jop met heel mijn hart, hij heeft vermoedelijk geen idee hoe dicht ik bij de afgrond ben geweest af en toe.