Terug naar tweede Kerstdag. Het eten is goed, het gezelschap warm en de wijn smaakt mij goed. Heel goed. Mijn vriendin B weet dat ik moeite heb met maat houden, vorig jaar stopte ik al eens een week of 6 met alcohol. Ik ben bang dat ze mij met argusogen bekijkt, zich misschien zelfs zorgen maakt, maar ik wil mij er niets van aantrekken. Het is tenslotte kerst en ik heb een paar rottige dagen achter de rug. Heb ik het niet verdiend om mij even lekker te laten gaan? Waarom moet alles zo serieus? Ik ben toch gewoon een coole drinker, een Bourgondiër, iemand die wijn gewoon enorm waardeert? Iemand die geniet van de geneugten des levens? Bovendien is het vakantie en ik heb hard gewerkt dit jaar. Ik drink zeker 8 glazen wijn en rond 23 uur kan ik mijn ogen niet meer openhouden. Ik taai af met de bus naar huis en slaap onrustig. Halverwege de nacht word ik wakker, schuldbewust: heb ik raar gedaan, iets stoms gezegd, heb ik wel bedankt, gezegd dat ik veilig thuisgekomen ben? Uit mijn whatsapp-berichten maak ik op dat het allemaal meevalt, ik heb mij netjes afgemeld en aan alle beleefdheden voldaan. Want alcoholist of niet, etiquette gaat mij aan het hart.
Aan het begin van de middag vertrek ik weer naar vriendin B. Zij en haar gezin gaan een week met vakantie en ik pas op hun hond en huis (op het platteland). Ik ben niet eens echt brak, dat stemt mij positief. Ik verheug me op een week buiten de stad, in hun mooie woonboerderij, met veel mensen die langskomen, maar ook veel ‘alleen-momenten’ (lees: mogelijkheid om lekker (veel) wijn te drinken, zonder dat iemand het weet of raakt). Ze zijn nog geen kwartier de deur uit of ik vat het idee om met mijn ‘niet-overdag-drinken-regel’ te breken en mijn vakantieweek te vieren met een lekkere lunch en de resterende witte wijn van gisteravond. Als ik het bij één glaasje houd is het toch wel een soort mondain? Een actie van een levensgenieter? Na drie kwartier is de resterende halve fles wijn op en ben ik zo slaperig dat ik eerst maar eens een dutje ga doen. Borreltijd moet dan nog beginnen.
Wanneer ik dit schrijf en teruglees kan ik er niet bij dat ik niet echt inzag waar ik mee bezig was. Eén glaasje wijn is wel mondain? What was I thinking? Ik weet verdomd goed dat één glaasje NOOIT lukt, het lijkt alsof er een deur opengaat, een dam openbreekt, alle goede voornemens gaan overboord en de fles moet leeg. Ik denk echt dat dit niets met discipline te maken heeft, maar dat mijn hersenen gewoon totaal ingespeeld geraakt zijn op bakken wijn. Het is alsof je na één superlekker chipje zou moeten stoppen met eten, alsof je één trekje van een sigaret neemt en dan de sigaret terug moet geven, alsof je na drie tellen geweldige seks moet stoppen. Ik kan het niet, ik kan niet nippen, ik kan niet matigen, ik kan niet ‘gewoon’ na twee glazen stoppen. Ik kan alleen heel goed NIET drinken. Dus dat is wat mij te doen staat.
Anne stopt met drinken 