Anne stopt met drinken

En zo zit ik voor de laatste 24 uur in mijn mooie huis in de stad, voor ik verhuis naar mijn (nog mooiere) huis op het platteland. Tussen de verhuisdozen zit ik met mijn laptop aan de keukentafel, alsnog overvallen door een golf van sentimentele gedachten. Herinneringen aan dit huis (draai in je hoofd “House for sale”, en “This house is empty now” voor de bijbehorende stemming), waarin ik zo lang heb gewoond, met verschillende liefdes, heel ongelukkig eenzaam en nog veel gelukkiger alleen.

Waar ik cupcakes maakte met de aanplakkinderen, terwijl zij op mijn hoge hakken door de kamer wiebelden. Logeren met allemaal een eigen knuffel mee. Paddington films kijken op de bank met chips en cola. Inmiddels studeren ze bijna allemaal maar bakken we nog steeds eitjes voor elkaar, of we drinken (havermelk)cappuccino’s in de stad.

Mijn huis, waarin mijn carrière tot bloei kwam, ik stopte met roken, ik en anderen na verbroken relaties (weer) overeind krabbelden. En…..waar natuurlijk oneindig veel gedronken is. Ik kan mezelf de repeterende gang tussen bank en ijskast nog zien maken, voor nog een glas wijn. De gulzigheid voor de eerste twee glazen en de sneue aftakeling later in de avond, terwijl de fles langzaam de bodem bereikte. Ik kan de schaamte nu nog voelen.

Maar ook waar ik de eerste stappen naar mijn nieuwe leven heb gezet, een leven zonder drank, in alle (rauwe) puurheid van onverdoofde emoties. Waar het de eerste weken zo moeilijk was, omdat ik werkelijk geen clou hoe ik met al die emoties om moest gaan. (Inmiddels weet ik (meestal): gewoon doorademen, je gaat er niet dood aan.) Waar ik langzaamaan mijn energie, daadkracht, initiatief en ondernemendheid terugvond. Schrok van alle veranderingen, van een maand alcoholvrij naar 100 dagen (huilend met mezelf afgesproken) naar 1 jaar, naar misschien wel niet meer, naar nooit meer.

En nu is het tijd voor een grote nieuwe stap: weg uit de stad, maar de rust en ruimte en natuur om mij heen. Alsof mijn nieuwe leven nu echt gaat beginnen. Waar ik in de weekenden het gras moet maaien op een zitmaaier en een moestuin aan ga leggen, in plaats van glazen wijn achterover tikken. Met genoeg ruimte voor vrienden, die kunnen blijven logeren, aan projecten werken, klussen, bijkomen, hardlopen, wielrennen, varen (er loopt een riviertje langs mijn nieuwe huis), koken, slapen, zingen en dansen.

Om te voorkomen dat mijn lezers denken dat ik een te romantisch toekomstbeeld heb: er gaat ook nog genoeg mis. Een onbeantwoorde crush (althans, dat is de korte samenvatting, het verhaal loopt nog), chaos op de werkvloer, een belangrijke collega die afhaakt omdat ze het enorm druk heeft, terwijl ik weet dat ze een giga alcoholprobleem heeft. Een andere collega die bikkelhard moet concluderen dat haar partner een groot probleem met alcohol heeft en de relatie moet verbreken. Een moeder die mijn bekentenis “Ik had een probleem met alcohol” bij elke gelegenheid aangrijpt om op mijn ziel te gaan staan (en het probleem heeft ze mij met de paplepel ingegoten). Vrienden bij wie ik totaal onverwacht in een soort drankgelag terechtkom.

De dagen die erop volgen waarin ik nog steeds niet weet wat ik nu wel en niet mag vinden/ zeggen over andermans drankgebruik. Hoe naar ik het nog steeds vind als anderen ‘alcoholontkenners’ zijn. Het gaat mij niet eens om óf ze drinken, maar eigenlijk vooral of ze zien en uitspreken dat alcohol een vrij problematisch goedje is. Pas dan voel ik mij gevalideerd en kan ik over hun alcoholgebruik op zijn minst denken dat ze in ieder geval wéten dat het niet onschuldig is. En dat ik dus geen zwakkeling ben, omdat ik er niet mee om kon gaan. Het zou goed zijn als ik hier nog wat sterker overtuigd van raak, misschien maakt het wat weerbaarder in dergelijke situaties. Aan de andere kant vragen we dit ook niet van mensen die zich ongemakkelijk voelen tussen cokesnuivers: dat ze zich wat weerbaarder mogen voelen.

Afgelopen weekend was er een vriendin om te helpen met inpakken. Ik schreef eerder over haar, omdat zij ook is opgegroeid met een ouder die te veel drinkt. Zij kent mij alleen nuchter, heel grappig is dat. Ze weet dat ik ooit een issuetje met drinken had, maar dat is voor haar zuiver theoretische kennis. We weten nog niet zo lang van elkaar dat we beiden kinderen van probleemdrinkers zijn. En ik denk: we hebben iets in elkaar herkend toen we bevriend raakten, de sociale sensitiviteit, het enorm goed aanvoelen van de stemming en behoeften van de ander. Een ouder die teveel drinkt en onvoorspelbaar gedrag vertoont, traint kinderen in extreme sociale alertheid. Daar hebben deze kinderen op latere leeftijd ook baat bij (naast het feit dat ze zichzelf herhaaldelijk verliezen in het voldoen aan de veronderstelde wensen van de ander). Deze vriendin en ik hebben aan een half woord genoeg. En dan kan je dus ook heel goed verhuisdozen inpakken.

Dus, vanuit mijn plekje tussen de verhuisdozen: het gaat goed met mij. Klaar voor de volgende stap in mijn leven. Nooit gedacht dat ik dit voor elkaar zou krijgen, van mijn nieuwe huis tot 1122 dagen zonder drank, gelukkiger en stabieler dan ooit verwacht.