Anne stopt met drinken

Deze keer helaas geen spannende bucketlist-ervaringen…. Update daarover kan kort: het bleek een eikel. Waar ik vroeger dan nog wel eens mij in allerlei bochten ging wringen, wijs ik nu sneller naar het gat van de deur.

Wat dan wel? Nou ja, het gaat dus heel goed, beter eigenlijk dan het de laatste 15 jaren gegaan is. Het blijft een bizarre gedachte dat ik echt serieus dacht dat mijn leven nooit meer echt leuk zou worden zonder wijn en dat het tegendeel waar blijkt te zijn. Het gaat de laatste 2 jaren beter met mij dan ooit. Essentieel blijkt toch het zelfvertrouwen te zijn. En daarmee bedoel ik niet van dat oppervlakkige geneuzel over tevreden zijn over je lichaam en zo, maar meer in een diepgeworteld vertrouwen in mijn eigen kunnen en grenzen. Ik weet ongeveer wat ik kan en ook wat ik niet kan. Ik begrijp waar ik goed en minder goed door functioneer. Ik weet wat ik wel en niet wil, welke relaties en vriendschappen van belang zijn. Ik weet wanneer ik narcistische streken met mezelf aan het uithalen ben en kan het stopzetten. Ik weet wanneer ik even moet huilen en vroeg naar bed gaan en wanneer ik een schop onder mijn assje nodig heb. Ik weet dat stomme buien weer overgaan en dat problemen die vandaag heel groot lijken over een week van acceptabeler omvang zijn.

In het dagelijkse leven loop ik nog geregeld tegen allerlei opmerkelijke alcoholsituaties aan.

Zo ga ik nog steeds regelmatig uiteten en daar is de eeuwige confrontatie met de wijnkaart en sommelier onvermijdelijk. Toch heb ik er steeds meer plezier in om te zeggen: nee ik drink niet. Sommige goede restaurants zijn hier al lang echt goed op ingespeeld en maken de prachtigste drankjes die perfect passen bij een bepaald gerecht. Vorig weekend: een alcoholvrije chardonnay met sap van granny smith appel en citroen. Sommige tafelgenoten vinden mijn alcoholvrije drankjes zo lekker dat ze de wijn overslaan en ook iets anders spectaculairs willen.

Anderen begrijpen nog steeds niet dat ik zonder kan en wil, kunnen zich niet voorstellen dat ze van dineren zouden kunnen genieten zonder glas wijn. Vragen voor de honderdste keer of ik het echt niet mis, of ik de geur lekker vind, of ik echt nooit meer ga drinken. En maken mij, interessant genoeg, exotisch omdat ik de uitzondering op de regel ben: zonder alcohol is er geen bal aan. Waar ik toen ik net stopte met drinken toch die ene sneue was die er niet mee om kon gaan, ben ik nu verworden tot een uniek geval: iemand die het wel heel leuk heeft zonder alcohol. Mijn sociale vaardigheden en ontspannen manier van doen worden tot epische proporties gemaakt. Wanneer gaan mensen ooit begrijpen dat juist het alcoholvrij zijn leidt tot een makkelijker leven?

Een oud-collega met wie ik bevriend ben geraakt vertelt plotseling iets over haar vader die al zo lang ze zich kan herinneren buien heeft waarin hij heel veel drinkt. Hoe dat een stempel drukt op het gezin, hoe iedereen om hem heen op eieren loopt, zorgvuldig speurend naar signalen die een slechte bui voorspellen. Hoe moeilijk bespreekbaar dit onderwerp met hem is. Dat het eigenlijk al niet lukt om tegen hem te zeggen: Pap, je bent niet zo leuk als je dronken bent.

Een vriendin (onderdeel van het dorstige stel) vertelt een semi-geestig verhaal over hoe ze haar Iphone kwijt is geraakt toen ze na een babyshower (nota bene) zo dronken in de trein zat, dat ze in slaap viel met haar telefoon op haar buik. Bij het ontwaken bleken de telefoon en een armband gestolen.

We leven dus in een maatschappij waarin dit een leuke anekdote is om te delen. Terwijl ik mij schaam voor mijn (overwonnen) alcoholprobleem. Waarin ik een vaag verhaal ophoud over waarom ik nou eigenlijk precies niet meer drink, een blog onder pseudoniem schrijf en vrees voor mijn (publieke) functie wanneer dit aan het licht zou komen. Waarin het taboe is om toe te geven dat je je alcoholgebruik niet meer onder controle had (zoals het gros van de mensen, wat ze zichzelf ook vertellen), en het cool is om te vertellen dat je onder invloed allerlei grenzen overschreden hebt, ziek werd en een hele zondag brak op de bank hebt gelegen.

Mijn streven is dan ook om steeds meer openheid te geven en een positief voorbeeld te zijn: ook hoogopgeleide, maatschappelijk succesvolle vrouwen kunnen problemen krijgen met alcohol en die overwinnen. Ik zet stappen, maar soms lijk ik sneller te willen dan de omgeving aankan. Omdat vrijwel iedereen ook zelf in meer of mindere mate worstelt met alcohol, is het gesprek over alcohol nooit vrij van verontschuldigingen, projecties en bagatellisering. En dat is soms best lastig.