Anne stopt met drinken

Zo af en toe denkt elke ex-drinker: was het nou allemaal echt zo erg? Heb ik niet een beetje overdreven over mijn zogenaamde drankprobleem? Ik ben er nu toch ook nauwelijks mee bezig? Zou ik nu toch niet gewoon heel af en toe mee kunnen doen met borrelen? Ik vind er vast niets aan. Blablabla.

Gelukkig zijn er voldoende wake-up-calls en reality checks online te vinden. Zo las ik vorige week (op een rij gezet door Jet @wijnenik) de symptomen die de DSM5 hanteert voor het vaststellen van een stoornis in middelengebruik. De DSM is een diagnostisch handboek waarin allerhande psychische en psychiatrische stoornissen beschreven staan, veel gebruikt binnen de (geestelijke) gezondheidszorg.

Ik zet ze voor jullie op een rij en geef per symptoom weer hoe ik er vroeger naar keek (als drinker) en hoe ik er nu naar kijk (als soberista).

• Vaker en in grotere hoeveelheden gebruiken dan het plan was

“De hoeveelheden die de WHO aanhoudt als zijnde ‘acceptabel’ zijn verzonnen door nonnen. Voor iemand met een stressvolle baan als ik, is het normaal om dagelijks wat te ontspannen met een glaasje wijn.”.

Ik dronk elke dag en vrijwel altijd meer dan de bedoeling was. Zelfs mijn maximum van één fles wijn op een doordeweekse dag, werd regelmatig overschreden.

• Meerdere mislukte pogingen gedaan om te minderen of te stoppen

“Ik heb al eerder laten zien dat ik een tijd zonder kan, dat doe ik over een tijd wel weer. Ik weet wel dat ik soms te veel drink, na deze stressvolle periode zal ik weer minderen. Het is ook zo lekker allemaal en ik mag toch wel een beetje genieten?”

Werkelijk alle pogingen om minder wijn te drinken, minder vaak te drinken, alleen in het weekend te drinken, nooit meer dan een halve fles te drinken, mislukten. Na korte of langere brave periodes, was er altijd wel een reden om mijn regels te doorbreken.

• Veel tijd nodig hebben voor het gebruik en herstel

“Ik kan zo goed tegen drank (familie van drinkers) dat ik nauwelijks katers heb. Bovendien sport ik heel veel en heb ik geen overgewicht. Mijn vermoeidheid heeft te maken met mijn drukke baan. Ik slaap slecht en daarom doe ik af en toe overdag een slaapje.”

Achteraf gezien was ik aan het overleven, steeds vaker bekroop mij die gedachte, ik ben zo moe, ik red dit niet, het enige dat ik aan het doen ben is overleven. De vermoeidheid is, nu het voorbij is, met geen pen te beschrijven. Ik begrijp niet hoe ik heb kunnen functioneren. Ik werd ook overdag steeds vermoeider en kon eigenlijk geen 8 uur achter elkaar werken.

• Sterk verlangen voelen om te gebruiken

“Verlangen? Ik? Nee, helemaal niet, ik voel geen enkele lichamelijke afhankelijkheid. Ik word wel wat kriebelig als er aan het einde van de dag obstakels zijn richting borreltijd, zoals files, vertraagde treinen, vergaderingen die uitlopen. Maar om dat nou problematisch te noemen….”

Ik leefde naar het einde van de dag toe, en werd mega geagiteerd als er iets op mijn pad kwam dat mijn eerste glas wijn in de weg stond. Ik reed geïrriteerd door druk verkeer, was boos op trage mensen bij de kassa, voorzitters die vergaderingen uit lieten lopen, überhaupt op alles dat na 17 uur zonder alcohol gepland werd. In stilte weliswaar, stille agitatie, want netjes opgevoed, maar wel boos en opgefokt.

• Door gebruik tekortschieten op werk, tijdens studie of thuis

“Ik werk graag en hard. Alcohol heeft daar geen invloed op.”

(Deze doet pijn). Ik ben tot de dag van vandaag verbaasd over hoeveel ik kan sinds ik niet meer drink. Hoe veel beter mijn cognitieve vermogens zijn, hoeveel werk ik op een dag kan verzetten. Hoe initiatiefrijk ik ben, zowel in werk als privé situaties. Ik heb echt een heel mooie carrière en maar probeer maar niet al te vaak te denken: wat als ik de afgelopen 10 jaar niet zoveel had gezopen, waar was ik dan geweest?

• Blijven gebruiken ondanks dat het problemen meebrengt op het relationele vlak

“Onzin”.

Ik kon niet eens dergelijke verbanden leggen, het was hoe dan ook te confronterend om onder ogen te zien. Niet alleen zorgt alcohol voor onnodige ruzies en conflicten, in mijn geval zorgde het er vooral voor dat ik allerlei relatieproblemen niet onder ogen wilde zien en mijn eigen wensen en verlangens verdoofde met het zoveelste glas wijn. Het maakte mij subassertief en een slap aftreksel van de vrouw die ik ben.

• Hobby’s, sociale activiteiten of werk opgeven door gebruik

Hobby’s zijn voor sukkels, daar heb ik geen tijd voor. Met vrienden en collega’s borrel je na werktijd, dat zijn voldoende sociale activiteiten, toch?

Pas de laatste jaren is er echt ruimte voor andere zaken in mijn leven. Andere dingen dan werken, overleven en drinken, al dan niet in sociaal verband. Ik heb veel meer aandacht voor anderen, omdat ik niet de hele tijd bezig ben met de hoofdvraag: is er nog genoeg wijn? Ik doe voor het eerst DZD (dingen zonder drank) met vrienden. Totaal nieuwe ervaring. Vrienden om mee te sporten, hard te lopen, te wandelen, te koken, kopjes thee mee te drinken, klusjes mee te doen. Nooit gedaan.

• Voortdurend gebruiken, zelfs als iemand daardoor in gevaar komt

“Onzin.”

(Deze doet ook pijn). Ik dronk altijd. Ook als er jonge kinderen aan mij toevertrouwd werden, ook als ik de gastvrouw was, ook als mijn vader heel ziek in het ziekenhuis lag en er een kans was dat ik ’s nachts naar het ziekenhuis moest rijden. Ik ben nooit (vrijwel nooit, maar niet nooit-nooit) in de auto gestapt met drank op, maar heb de grens van verantwoordelijk gedrag wel vaak opgezocht. Is het eigenlijk niet sowieso gek dat we allemaal drinken op feestjes en er niemand is die, mocht die situatie zich voordoen, een kind met een gebroken arm naar een ziekenhuis kan brengen? Waarom heb ik hier nooit eerder over nagedacht?

• Voortdurend gebruiken, ondanks dat iemand weet dat het gebruik lichamelijke of psychische problemen met zich meebrengt of verergert

“Een borrel houdt de bacillen uit je lijf. Bij elke arts die mij anders adviseert (het is verstandig na deze kaakoperatie een aantal dagen geen alcohol te drinken, mevrouw), knik ik braaf en trek ik thuis gewoon een lekker flesje open.”

Sinds ik niet meer drink ben ik gezonder, zowel fysiek als psychisch (hetgeen een wonderlijk onderscheid blijft). Ik slaap!! Ik sport!! Ik presteer!! Ik lees!! Ik chill!! Ik kan het leven veel beter hanteren dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Emoties waar ik vroeger zo fucking bang voor was, kan ik beter (nog niet top, maar het wordt draaglijker) verdragen, ze waaien ook veel sneller over. Niet te geloven……

• Grotere hoeveelheden nodig hebben om het effect nog te voelen (tolerantie)

“Ik ben geen non, ik drink gewoon een stevig glas wijn. Door mijn goede genen (drinkersfamilie) kan ik gewoon veel hebben.

Voor een fles wijn draaide ik mijn hand niet om, klokte ik zo naar binnen en was in sommige gezelschappen een startershoeveelheid, nog voor we aan tafel gingen zeg maar. Mind you: dat is 7,5 keer de aanbevolen maximale hoeveelheid voor vrouwen. Bij de bórrel, vóór het eten! Pas dan kwam ik een beetje in gezellige doen. Geen enkele sprake van dronkenschap. Toen een teken van stoerheid. Achteraf een zeer verontrustend teken.

• Onthoudingsverschijnselen ervaren, die minder hevig worden door meer te gebruiken

“Ik? Fysieke afhankelijkheid? Onzin. Ik tril niet bij het ontbijt en voel geen enkele behoefte om een scheutje wodka in de koffie te doen. Ik ben geen alcoholist!!”

Ik ervaarde (fysieke en mentale) onrust als er obstakels ontstonden richting 17 uur (17 uur = 1e glas, half vijf bij klotedagen). Pas nu ik 444 dagen niet meer drink durf ik te bedenken dat dat wellicht onttrekkingsverschijnselen waren.

Dus: of ik overdreven heb met mijn zogenaamde drankprobleem? Tja, wie zal het zeggen?