Op 14 februari ga ik skiën met 18 vrienden/ kennissen. Vriendin B en haar man M zijn er gelukkig ook bij. We ontmoeten elkaar in Munster, vanwaar we met de nachttrein naar Oostenrijk vertrekken. We gaan eerst eten in een plaatselijke tent. De serveerster belooft mij een alcoholvrij biertje, maar dat heeft ze helaas toch niet. De teleurstelling druipt volgens mij van mijn gezicht. Ik heb geen idee hoe ik mijn alcoholvrije bestaan moet toelichten aan dit reisgezelschap. Bijna iedereen drinkt bier en wijn, ik weet mij geen houding te geven. M. heeft zijn alcoholvrije drie maanden onderbroken voor deze vakantie, dus hem ben ik kwijt.
Vorig jaar gingen we ook skiën met ongeveer hetzelfde gezelschap. Ik dronk toen nog vol enthousiasme en maakte me ergens wel zorgen of de toevoer wijn voldoende zou zijn. Zowel in de nachttrein als tijdens de vakantie zelf. Daarom had ik een fles bruine jenever (gadverdamme!!) in mijn tas gestopt. Ik houd helemaal niet van sterke drank, maar nood breekt wetten; zonder drank komen te zitten in een hotel boven op de berg (geen supermarkt met witte wijn in de buurt) leek mij redelijk rampzalig.
Ik probeer mij voor te stellen hoe vriend M zich moet voelen, nu hij weer een week ‘mag’. Eigenlijk zou ik er zelf enorm onrustig van worden. Want wanneer begint die vakantie dan officieel? Ik zou vermoedelijk aan de vooravond beginnen, of nog eerder. Hoeveel mag je dan drinken? Ik zou bescheiden starten en binnen twee dagen weer doordrinken. Hoe stop je daarna dan weer? Ik zou waarschijnlijk niet stoppen. Ik vind het ronduit stom dat hij deze uitzonderingsweek houdt, het voelt alsof hij voor mijn ogen overspel gaat plegen (vreemde vergelijking, wel treffend!).
We stappen in de nachttrein, iedereen is opgetogen. Er is dit jaar een nieuw iemand toegevoegd aan ons reisgezelschap. Laten we haar Jantien noemen. Wij zijn van dezelfde leeftijd en men vermoedt dat ik goed met haar op kan schieten (dan haak ik meestal op voorhand al af). In de trein komen de biertjes en de flessen wijn tevoorschijn. Ik ben goed voorbereid en heb mijn eigen AVB’tjes mee (AVB: alcoholvrije biertjes). Jantien vraagt waarom ik geen alcohol drink. Ik vertel dat ik een jaar geen alcohol ga drinken (dat denk ik dan nog, inmiddels is het ‘voor onbepaalde tijd’, voor altijd klinkt zo lang!). Zij begint een beetje te lachen en zegt: “Haha, oh ja, dat heb ik ook wel eens gedaan, maar dat heb ik gelukkig allemaal weer achter me gelaten”. Jantien rookt ook af en toe, voegt ze er aan toe, maar daar gaat ze weer mee stoppen.
Ik haat haar meteen en met volle overtuiging. Ik wil niet dit soort mensen om me heen, mensen die roken en drinken cool en hip vinden. Die zeggen dat dat het leven de moeite waard maakt. Ik vind haar zó stom en mezelf een muts dat ik zo op haar reageer. (Jantien krijgt op de tweede dag een ski-ongeluk, en ze wordt met een gebroken been afgevoerd. Oh jee…. zo erg haatte ik haar nou ook weer niet; schaamte en schuld maken zich meester van mij.)
Ik richt mij op het zusje van vriendin B: zij is een niet-drinker en heel leuk. De nacht in de trein is geen succes, de couchettes stinken naar urine (echt!), zijn stokoud en zo hard als een plank. Slapen lukt nauwelijks. De eerste avond in het hotel is er een welkomstborrel, met mooie, grote glazen champagne. De ober (die mij kent van de afgelopen jaren: aan mij als hotelgast kan je veel flessen wijn slijten), reageert vervelend wanneer ik de champagne afsla, hij vraagt zelfs waarom ik niet drink. Ik reageer uiteindelijk snibbig en sta met een glas jus tussen de proostende gasten.
Afschuwelijk vind ik het….. Niet dat ik geen champagne mag, maar de sociale uitsluiting voel ik in alle hevigheid. Ik sta met fucking jus d’orange in mijn handen (niets een verse jus), samen met de minderjarige kinderen. Dit zal mijn lot zijn vanaf nu, ik mag met de kinderen in een hoekje staan en doe niet meer mee met de leuke mensen. Ik ben de alcoholist in dit gezelschap en dat is was iedereen nu over mij denkt en ziet.
Wordt vervolgd……..
Anne stopt met drinken 