Anne stopt met drinken

Nog steeds ben ik op reis en zet de sabbatical zich voort in de door mij zo geliefde Dolomieten. Met enige regelmaat worden mij drankjes aangeboden (grappa, glaasjes prosecco, limoncello) en, ik kan niet ontkennen dat dat smalend gaat, die sla ik uiteraard af. “Ik drink geen alcohol.” Vrijwel moeiteloos. Een ober vroeg mij laatst: je rookt niet, je drinkt niet en je hebt geen man, waar haal jij je plezier vandaan?

Dat geeft wel aan hoe sterk we middelen (en een partner?) rechtstreeks koppelen aan levensgeluk. Best sneu eigenlijk. Want ons lichaam is prima in staat om ons gelukzalige stofjes (endorfine, serotonine, dopamine, oxytocine) te bezorgen, zo lang we dat niet verpesten door er kunstmatige rommel doorheen te gooien. En een leven zonder partner gaat ook heel goed, mits je voldoende betekenisvolle relaties hebt.

Helaas ontkom ik met enige regelmaat niet aan mijn eigen harde oordeel over mezelf hierin. Soms vind ik mezelf mislukt; een kinderloze vrouw van middelbare leeftijd, die -zonder alcohol want daar kan ze niet mee omgaan- in haar eentje, maandenlang op reis is, met haar honden als gezelschap. Wat is er toch mis met mij, waarom vind ik relaties zo moeilijk en hoe zielig is het dat ik geen kinderen heb?

Gisteren kreeg ik een insta verhaal onder ogen waarin de ex (Joost, uit eerdere blogs) een gender reveal taart aansnijdt met zijn (nieuwe, maar dus niet heel nieuwe) vriendin aansnijdt. Van de vriendin wist ik, van de zwangerschap niet. Haar kindje is erbij en zijn kinderen ook. De kinderen in wiens leven ik ooit een rol speelde, voor heb gekookt, voorgelezen en slijm mee heb gemaakt.

Zucht. Au. Driewerf au. Ik liep op een Dolomiet, en dacht als eerste: Als ik nog gedronken had, ging ik nu z.s.m. op zoek naar een glas wijn. En nog één en dan naar het appartement en daar verdrinken in verdriet en witte wijn. Maar ja, ik drink geen alcohol meer, dus dat is niet echt een optie. Dus dat betekent doorademen, verdragen, aangaan wat er opkomt aan emoties, boze scenario’s (fuck Joost, fuck degene die dit op insta zet, zal ik ze eens de waarheid vertellen) en het weer opspelende gevoel van mislukt zijn.

Vrij snel lukt het wel om ook de andere kant te zien. Was het niet één van mijn aanplakkinderen die zo bedachtzaam en sensitief was om mij even te waarschuwen, voor ik dit insta verhaal onder ogen kreeg? Is er niet net een ander aanplakkind 6 dagen bij mij geweest, waarmee het geweldig was? Is deze hele overheerlijke sabbatical niet ook een feestje ter ere van de acceptatie van het feit dat ik geen kinderen heb, en het gevolg van hard werken, een prachtige carrière en alcoholvrij leven? En hoeveel vrienden kon ik gisteren om steun vragen? Die overigens allemaal ‘gender reveal taarten’ meer dan stupide vinden. (Thanks guys).

En toch, vandaag ben ik nog een beetje verdrietig, en ik heb besloten dat dat mag. Want het is er allebei en de kunst van alcoholvrij leven (en überhaupt volwassen zijn, brrrr) is dat je de ambivalentie in jezelf probeert te verdragen. Dus vandaag ben ik een beetje verdrietig dat ik geen kinderen heb gekregen, een beetje jaloers op zij die zwanger is, gelukkig met alle geweldige mensen om mij heen, trots op wat ik voor elkaar heb gekregen en vraag ik mij tussendoor af waarom en hoe mensen in hemelsnaam een ‘gender reveal taart’ bestellen.