Anne stopt met drinken

En toen was ik meer dan 1000 dagen verder en is alcoholvrij leven mijn nieuwe norm. Zelfs niet meer nieuw, want normaal. De obsessie met alcohol is zo goed als verdwenen en ik maak mij aanzienlijk minder druk over wat anderen allemaal wel of niet drinken, hoe hard ze erover liegen, hoe aandoenlijk dorstig sommige mensen zijn en hoe geweldig goed het marketingapparaat van Big Alcohol functioneert in de westerse wereld. Ik vind het allemaal wel prima, zo lang ik maar niet mee hoef te doen.

Gisterenavond ging ik uiteten met goede vriend Gijs (uit eerdere blogs). Gijs is trots op mijn transformatie, hij noemt mij de Anne 2.0, maar verwijt mij soms ook -terecht overigens- dat ik zonder overleg een einde heb gemaakt aan onze hedonistische avonden. Waar we vroeger tot diep in de nachten dronken en sigaretten wegstoomden, drink ik nu één AVB’tje en daarna een kopje thee. En toch is het heel gezellig en hebben we minstens zo veel plezier als vroeger. En ik herinner mij de volgende dag nog waar we om moesten lachen. Gijs drinkt en rookt (met vlagen) en gisterenavond deed hij beide, en ik vond dat roken hooguit ongezellig (weglopen tijdens een diner….., ongehoord eigenlijk) en vies, maar ik voelde geen enkele bekeringsdrang of iets van dien aard. Ik vind het vooral lullig voor hem dat hij nou weer bezig is met de ‘wanneer mag ik weer roken vraag’ en vanochtend ongetwijfeld (na 7 glazen wijn) met een kater wakker is geworden. En ik niet, ik ben fris en vrolijk en vol energie. En vrij, ik voel mij vrij.

Een (dans)feestje met meer dan 100 mensen vorige week bracht mij slechts mild uit balans. Sinds ik geen alcohol meer drink, vind ik sociale evenementen van deze omvang bedreigender dan ooit. Ik voel mij toch naakt en bekeken tussen al die mensen die hun eigen sociale angst dempen met drank. Een paar keer zei iemand zelfs: “Joh, neem ook lekker een biertje”. Ik glimlachte en zei: “Nou, dat lijkt me echt geen goed idee”. De grap is dat al deze mensen geen idee hebben dat ik een groot probleem met alcohol heb gehad. En dat vind ik dan wel weer leuk. Ook om mensen wat in verwarring te brengen met mijn alcoholvrije bestaan. Zeker 5 mensen vertelden mij direct hoe weinig ze drinken. Daar komt het woord ‘eigenlijk’ vaak in voor: “Eigenlijk drink ik doordeweeks nooit (tenzij er ‘iets’ is), eigenlijk drink ik nooit meer dan 2 glazen wijn (maar dan wel bellen van 300ml), eigenlijk kan ik er heel goed tegen (behalve wanneer ik dat overschat), eigenlijk houd ik er niet zo van (behalve nu even, maar nu is het feest). Allemaal spontane uitlatingen wanneer ik alleen maar zeg: “Nee dank je, ik drink geen alcohol.” “Nooit?” “Nee, nooit.”

En toch, maakt het mij minder boos en geïrriteerd dan vroeger. Ik haal biertjes voor de anderen, heb wijn in de koeling liggen voor gasten, schenk zonder problemen een glas voor ze in en veroordeel andermans drankgebruik steeds minder. Ik ben gewoon heel blij dat ik dit niet meer hoef, dat ik vrij ben in mijn doen en laten, dat ik het leven neem zoals het komt, met alle bijbehorende emoties. Ook als dat betekent dat ik mij verlegen en een beetje opgelaten voel op feestjes en misschien toch sociaal angstiger ben dan ik dacht.

En na 1000 dagen in mijn nieuwe leven heb ik nog iets heel gaafs gedaan: ik heb namelijk een heel mooi huis buiten de stad gekocht. Een huis met veel grond eromheen waar ik alles kan doen wat ik wil. Een huis dat ik nooit en te nimmer had gekocht toen ik nog dronk. Nog los van het feit dat ik toen toch behoorlijk minder initiatiefrijk was, had ik nooit een huis willen hebben waar ik niet op de fiets naartoe kon, want stel je voor dat je te veel gedronken hebt. Nu is dat een absoluut non-issue, ik ben vrij. Binnenkort vrij op het platteland. Het leven is goed.