Anne stopt met drinken

Ooit viel ik 12 kg af. Dat deed ik met sigaretten als hulpmiddel. Veel en nog meer sigaretten. Toen ik stopte met roken, schroefde ik de wijnconsumptie fors op. Nu ik niet meer drink, is er een flinke behoefte aan zoetigheid ontstaan, die ik, in een poging mild te zijn voor mezelf, oogluikend heb toegestaan. Nu ik gestopt met het min of meer bingen van koekjes, stroopwafels en appeltaartjes, is er geen ‘instant dopaminefopper’ voorhanden en dat valt mij best zwaar.

Waar ik online vooral lees hoeveel mensen afvallen als ze stoppen met alcohol drinken (en OMG: dat deed ik met volle overgave), ben ik 5 kg aangekomen. Bovenop de 10 kg die ik aangekomen ben na het stoppen met roken, voel ik me niet meer prettig in mijn lijf. Ik sport veel en zie er (volgens mij) echt niet afstotelijk uit, maar het voelt niet fijn. Ik ben jaloers op vriendinnen die slanker zijn, pas niet al mijn kleren meer en krijg een indrukwekkend achterwerk. Volgens mijn leenkinderen een absolute zegen, maar zelf prefereer ik nog altijd de billetjes van Kylie Minoque boven die van Kim Kardashian.

Dus sinds een dikke week…… beperkte calorie-inname, tellen wat ik eet en het schrappen van de kleine appeltaartjes van de AH van het dagelijkse menu. So far so good. Als ik kan stoppen met zuipen kan ik ook 5 kg afvallen.

Ik realiseer mij dat ik toch een beetje een dopamine junkie ben. Ik kan weinig met mate. Waar ik vroeger ’s avonds nog naar de AH fietste om een (extra) fles wijn te halen (met wat boodschappen voor de sier er om heen, zodat ik zelfs bij de zelfscankassa nog mezelf kan vertellen dat ik vooral naar de AH ging om satéprikkers en aluminiumfolie te kopen), dreig ik de laatste weken op suikerstrooptocht te gaan. En ook hier: ik kan geen maat houden. Ik koop twee kleine appeltaartjes en peuzel ze achter elkaar op. Of zo’n grote en daar heb ik hooguit twee dagen voor nodig. Mini picolientjes, stroopwafels en speculaas deden het ook goed. Als ik het koop, vreet ik het op. De koekjes roepen mij bijna vanuit de keuken. Pas als het op is, word ik weer rustig.

En dat….. lijkt fucking veel op wijn drinken…….

Pas als de bodem van de fles bereikt was, keerde de rust terug. En dat wil ik niet meer. Jeezzz, ben ik nou echt met zoetigheid aan het doen, wat ik ook met wijn deed? Dat wil ik niet. Los van het feit dat ik er graag leuk uit wil blijven zien (mijn feministische inborst strijdt voor zelfacceptatie, maar ik wil ook ‘gewoon slank’ zijn), en het zou best leuk zijn als de spieren die ik al jaren train iets beter zichtbaar worden onder het laagje chardonnay met appeltaart dat nog als een sluier over mij ligt. Maar dat is allemaal niet de hoofdmoot……

Wat ik ontdek heb is dat ik nog steeds bezig ben om (negatieve) gevoelens te vermijden. Ik krijg zin in zoetigheid als ik moe ben, mij verveel, mezelf wil belonen, mij alleen, gestrest, saai of verdrietig voel. Ik wil een ‘quick fix’ of in ieder geval tijdelijke onderbreking van een vervelend gevoel en ga weer op jacht naar iets om te neutraliseren, tegengif te geven. Gelukkig steeds vaker gezonde acties, waaronder sporten, met de hond wandelen, blogje schrijven. Maar ik kan niet altijd sporten, de hond wil soms niet mee en social media lijken mij ook niet altijd perse de uitweg.

Hoe doen andere mensen dit dan??? Gaan die gewoon op de bank zitten en denken: “ik verveel me en daar vind ik verder niets van”? Zijn die allemaal de hele tijd zo fucking mindful? Ondergaan die alles? Of doet iedereen een beetje aan emotieregulatiestupiditeiten (cool woord, net bedacht)? Misschien is het net zoals het stoppen met roken en drinken: bij zin en trek gewoon even over je heen laten komen. het verdwijnt vanzelf weer? Ik ben nog uitgeleerd, dat lijkt me evident.

Reacties welkom. Dank. Ik neem nog een radijsje.