Anne stopt met drinken

Ergens in september vorig jaar val ik terug (lees o.a. blog dag 84). Na de strijd met principes als ‘alleen in het weekend, alleen in gezelschap, nooit meer dan 3 glazen’ definitief verloren te hebben, geef ik het op en maak ik min of meer bewust de keuze om maar weer een tijd te drinken.

Ik schrijf ‘min of meer bewust’ omdat ik toen natuurlijk ook al verdomd goed wist dat dit mij niets goeds zou brengen. Toch was de aantrekkingskracht van de wijn te groot. Ik meen met terugwerkend inzicht ook een destructieve tendens te zien, alsof ik het ook wel prima vond om (een beetje) naar de klote te gaan. Maar dat vond ik tegelijkertijd ook niet prima (welkom in de ambivalente gedachtegang van de verslaafde), want ik wist dat ik ooit weer dit probleem onder ogen zou gaan zien. Gek genoeg hield die gedachte mij ook juist dichtbij de fles, want ik wist tenslotte nu al dat ik dit ooit de baas ga proberen te worden, dus geniet ik er nog maar even van. Absurd, ik weet het, maar wel zoals het werkte.

In de periode van september tot eind 2019 ontstaan er nauwelijks zichtbare, maar wel degelijk aanwezige, barstjes in mijn zelfzorg. Kleine signalen, die ik wel waarneem, maar waarvan ik de herkomst liever niet wil erkennen. Ik laat de was ’s avonds in de wasmachine zitten, kan het niet opbrengen om het nog uit te hangen. Het aanrecht in de keuken maak ik ’s avonds niet schoon, ik zet alleen de afwasmachine aan. Ik vergeet de voordeur op het nachtslot te draaien (bedenk ik midden in de nacht). Lege flessen breng ik niet weg, beschamend genoeg niet eens omdat ik dat beschamend vind (mensen die met één flesje naar de glasbak komen vind ik ronduit truttig), maar omdat ik er werkelijke geen puf voor heb. Het poetsen van tanden en verwijderen van make-up aan het einde van de dag vind ik met enige regelmaat een zwaar overschat ritueel. Ik kook wel elke dag voor mijzelf, maar rustig een paar dagen achter elkaar hetzelfde. De bank staat er ’s ochtends bij zoals ik die ’s avonds achtergelaten heb, met ingezakte kussens erop en een verfrommeld dekentje ernaast.

Alle energie die over blijft is nodig voor mijn baan, sporten en in brede zin het in standhouden van de façade die Anne heet. Zoals gezegd neem ik deze mineure signalen wel waar, maar ik laat ze niet doordringen. Ik weet mij vaag te herinneren dat ik toen ik niet dronk meer initiatief had, ook om ’s avonds nog dingen te ondernemen. Maar ik neutraliseer die gedachte met de conclusie dat ik het nu ook veel drukker heb dan toen. Ik weet dat het nonsens is, maar ten tijde van alcoholgebruik is enige nonsens kennelijk acceptabel en het deel dat niet acceptabel is, wordt verdronken in een extra groot glas chardonnay.

Nu ik meer dan 15 weken (joehoe, het is gewoon geweldig!!) geen alcohol meer drink zie ik de barstjes pas goed. En ben ik ze gaan repareren. Een huishoudelijk wonder zal ik nooit worden (Marie Kondo krijgt hier geen voet tussen de deur), maar de was is gedaan en ligt in acceptabel rechte stapeltjes in de kast. Mijn aanrecht geniet elke avond van een schoon lapje, de deur zit op slot, mijn gezicht en tanden krijgen een liefdevolle schoonmaakbeurt. Ik kook allemaal lekkere dingen uit nieuwe kookboeken, en breng lege flessen weg (wel nog steeds met veel tegelijk, getut met één olijfolieflesje zul je mij niet zien doen). En misschien wel het grootste kleinste verschil: ik klop de kussens op de bank op, vouw mijn dekentje op en zet mijn theekop in de afwasmachine. Morgen is er weer een nieuwe dag, met een fris huidje, een schoon aanrecht, opgevouwen kleding in de kast en een bank om naar uit te kijken. Een frisse ochtendadem heb ik helaas niet kunnen organiseren. Amen.