Anne stopt met drinken

De laatste tijd vraag ik mij af hoe dit zo lang door heeft kunnen gaan, zonder dat ik zelf, of iemand anders, ingegrepen heeft. Ik lees boeken die zo confronterend en waar zijn, dat ik er echt niet meer omheen kan: alcohol is een verslavende drug die je weinig tot niets goeds brengt. Als iemand mij 5 jaar geleden zo’n boek gegeven had, wat had ik dan gedaan? In een hoek gegooid, denk ik?

Op een feestje een tijdje geleden (pre C tijdperk) sprak ik een bevriende huisarts over het onderwerp alcohol. Zij zei: “ach ja, het is inderdaad niet goed voor je, maar ja, we moeten toch ergens dood aan gaan?”. Deze opvatting is, vrees ik, tekenend voor vrijwel de gehele gezondheidszorg, artsen en psychologen worden zelf liever ook niet teveel geconfronteerd met het onderwerp en vragen alcoholgebruik zelden goed uit. Het is bizar dat we op alle fronten bezig zijn zo gezond mogelijk te leven, biologisch koken, intensief sporten, geen koolhydraten eten, onze kinderen geen kleur- en smaakstoffen mogen en we ondertussen gewoon massaal ethanol blijven drinken. We moeten ergens aan doodgaan, ja, dat klopt, maar mag de kwaliteit van leven in de tussentijd een rolletje spelen?

Terug naar de vraag: waarom heb ik niet eerder ingegrepen, en waarom zag niemand dat het zo uit de hand liep? Nou, één van mijn talenten is toch wel: zuivere oplichting. Ik ben een fraudeur, een goochelaar, een handige bliksem en een rat als het gaat om drank. Let wel: als het niet anders kan. Liever begeef ik mij in kringen waarin iedereen lekker ruim drinkt en er geen enkele sociale rem lijkt te zijn, die het drinken in zou perken. Maar ja, dat lukt niet altijd, dus in de afgelopen 10 jaar heb ik genoeg manieren ontwikkeld om voldoende wijn te krijgen en dat zo onopvallend mogelijk te doen. Zoals je anorexiapatiënten beter niet bij elkaar kan zetten (ze leren elkaar nog meer effectief afvalgedrag en kotsstrategieën aan) zal ik mijn collega (ex-) drinkers geen uitputtende lijst met tips geven, maar een paar wil ik er toch wel kwijt.

Zorg dat je de kok bent bij dinertjes. Zorg dat je meer van dezelfde flessen wijn in huis hebt. In de keuken drink je clandestien wijn uit een klein glaasje (modelletje Ikea) uit fles 1. Mocht er een geïnteresseerde gast in de keuken verschijnen, bied die eventueel een aperitief aan, liefst iets anders dan uit fles 1. Er staat altijd nog wel ergens een fles port of sherry die je alleen in ultieme nood op zou drinken. Drink tijdens het koken genoeg uit fles 1 om de ‘scherpe randjes’ van de ‘dinnerparty stress’ af te krijgen en om je ergste gulzigheid te temmen. Bij het voorgerecht schenk je je gasten ruim in uit fles 2. Neem zelf een bescheiden glas, je bent tenslotte aan het koken. Fles 1 verstop je achterin de ijskast. Tussen de gangen door drink je uit fles 1 en aan tafel uit fles 2, 3, 4 of 5. Je drinkt matig bij je gasten en lekker door in de keuken. Tot het je helemaal niets meer uitmaakt en je uiteindelijk aan tafel net zo veel drinkt als in de keuken. Zorg dat je gasten tevreden en met bolle buikjes op tijd naar huis gaan. Zodat je het bodempje uit de laatste fles kan drinken en eindelijk moe maar voldaan (en dronken) je bed in kan.

Zo heb ik vele diners gekookt, bij mijn (toenmalige) lief maar ook thuis, waar ik een open keuken heb. Desserts maakte ik bij voorkeur niet of mislukten. Een kaasplank is een goed alternatief.

Toen ik de ex-geliefde laatst sprak (ik wilde wat dingen van hem weten, aangaande zijn visie op mijn wijnconsumptie, daarover later meer, valt wel een blogje aan te wijden), biechtte ik hem iets op over de flessentruc. Hij moest een beetje lachen en zei: denk je nou echt dat ik ooit bijhield hoeveel wijn jij wel/ niet dronk? En dat het ooit in mij op is gekomen om te kijken hoeveel flessen er in de ijskast stonden? Ik weet tot de dag van vandaag niet wat ik van deze reactie moet denken.